1895
20 marca urodził się Krakowie, był najmłodszym dzieckiem Andrzeja, maszynisty kolejowego, i Agnieszki z d. Szwanda.
25 grudnia na chrzcie otrzymał imiona August Emil, w gronie rodzinnym, jak i w późniejszej karierze wojskowej używano niemal wyłącznie imienia Emil.

1901-1905
Uczęszczał do czteroklasowej III Szkoły Pospolitej im. św. Mikołaja w Krakowie.

1905-1910
Kontynuował naukę w kilku krakowskich gimnazjach.
Należał do Organizacji Ćwiczebnej Uczniów Szkół Średnich, brał udział w ćwiczeniach terenowych i musztrze.

1911-1914
Jako robotnik sezonowy pracował m.in. w magazynach wojskowych. Dzięki temu zarabiał na dalszą naukę na prywatnych kursach gimnazjalnych, po których wstąpił do Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Krakowie.

1912
Dołączył do krakowskiego "Strzelca", w tej legalnej paramilitarnej organizacji przeszedł szkolenie rekruckie i ukończył kurs podoficerski.

1914
6 sierpnia wstąpił jako ochotnik do oddziałów formowanych na krakowskich Oleandrach przez Józefa Piłsudskiego z członków Związku Strzeleckiego, "Strzelca" i Polskich Drużyn Strzeleckich.
10/11 sierpnia wyruszył na wojnę, chrzest bojowy przeszedł w potyczce pod Brzegami stoczonej 13 sierpnia. Został dowódcą sekcji w 1. kompanii IV batalionu 1. Pułku Piechoty Legionów Polskich.
10 października awansowany do stopnia sierżanta.

1915-1916
Służył w 3. kompanii karabinów maszynowych 1. PP Legionów Polskich, następnie w kompanii karabinów maszynowych w 7. PP Legionów, potem w 5. PP Legionów.
Jesienią 1916 r. awansowany do stopnia starszego sierżanta.

1917
Ukończył niższą szkołę oficerską przy 5. PP Legionów w Komorowie/Ostrowi Mazowieckiej.
Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c.k. armii austro-węgierskiej i wysłany na odcinek frontu włoskiego w południowym Tyrolu.

1918
Pod koniec lata nie powrócił na front z urlopu zdrowotnego. Od września działał w oddziale lotnym (dywersyjnym) Polskiej Organizacji Wojskowej w Krakowie.
31 października uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy armii austro-węgierskiej w Krakowie.
Na początku listopada wstąpił do odtwarzanego w Krakowie 5. PP, awansowany do stopnia chorążego.
W grudniu został instruktorem w szkole karabinów maszynowych 5. PP Legionów; promowany do stopnia podporucznika.

1919
Walczył w obronie Lwowa przed Ukraińcami.
W marcu przeniesiony do odtwarzanego 1. PP Legionów, został dowódcą 1. kompanii karabinów maszynowych w I batalionie.
W kwietniu brał udział w walkach o Wilno.
We wrześniu 1. kompania karabinów maszynowych dowodzona przez Fieldorfa odznaczyła się w walkach o Dyneburg (ob. Daugavpils).
18 października zawarł w Wilnie małżeństwo z Janiną Kobylińską.

1920
Na początku roku brał udział w walkach z wojskami sowieckimi na Łotwie.
W maju ukończył naukę w Seminarium Nauczycielskim Męskim w Krakowie.
30 czerwca powrócił na front wojny polsko-bolszewickiej, brał udział w walkach m.in. o Białystok. Został awansowany do stopnia porucznika.

1921
Po traktacie ryskim kończącym wojnę polsko-bolszewicką wraz z 1 PP Legionów stacjonował w okolicach Grodna.
Czterokrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych za czyny bojowe w walkach o Wilno, Staworowo, Dyneburg i Białystok oraz awansowany do stopnia kapitana.

1922
25 lipca narodziny córki Krystyny.
Wraz z 1. PP Legionów stacjonował w Wilnie.

1923
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari za okazane męstwo podczas bitwy pod Hulewiczami w 1916 r.
W lutym został dowódcą 5. kompanii 1. PP; czasowo odkomenderowany na stanowisko dowódcy kursu oficerów rezerwy przy dowództwie 1. Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie oraz dowódcy II batalionu.

1924
W sierpniu objął stanowisko II oficera sztabu 1. DP Legionów.
W październiku został dowódcą 1. kompanii 1. PP Legionów.

1925
20 marca narodziny córki Marii.
W czerwcu został dowódcą II batalionu 1. PP Legionów.

1926
W szeregach 1. PP wziął udział w walkach o Warszawę podczas przewrotu majowego, został ranny.
W sierpniu objął w zastępstwie dowództwo I batalionu 1. PP Legionów. W listopadzie został oficerem przysposobienia wojskowego w 1. PP.

1927
Ukończył z wyróżnieniem kurs unifikacyjno-doskonalący w Rembertowie, niezbędny do awansowania na wyższe stopnie.

1928
1 stycznia awansowany do stopnia majora.

1929
Na początku roku objął funkcję p.o. rejonowego komendanta Przysposobienia Wojskowego 1. DP Legionów, pod koniec roku powołany na stanowisko inspektora wyszkolenia wychowania fizycznego do Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego Dowództwa Okręgu Korpusu III w Grodnie.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

1930
Pod koniec kwietnia objął stanowisko kwatermistrza 1. PP Legionów, które pełnił przez rok.

1931
Wysłany do Francji na stanowisko zastępcy kierownika Instruktoratu Wychowania Fizycznego przy Ambasadzie RP w Paryżu, nieoficjalnie wiązało się to ze współpracą z wywiadem WP. Objął zarazem funkcję komendanta Związku Strzeleckiego na Francję i Belgię i zorganizował jego struktury.

1932
1 stycznia awansowany do stopnia podpułkownika.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
W marcu został zastępcą dowódcy 1. PP Legionów w Wilnie.

1934
Od stycznia do połowy kwietnia pełnił obowiązki dowódcy 1. PP Legionów w Wilnie, potem ponownie był zastępcą dowódcy.

1935
Od listopada w Korpusie Ochrony Pogranicza, został dowódcą samodzielnego batalionu "Troki".

1937
Od 1 listopada zajmował stanowisko zastępcy dowódcy pułku KOP "Wilno".
11 listopada odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

1938
W styczniu objął funkcję dowódcy 51. PP Strzelców Kresowych im. Giuseppe Garibaldiego w Brzeżanach na Podolu.

1939
W czasie wojny obronnej dowodzony przez Fieldorfa 51. PP Strzelców Kresowych jako część 12. Tarnopolskiej Dywizji Piechoty wchodził w skład Armii "Prusy", na front w okolice Skarżyska-Kamiennej dotarł 7 września. Rankiem 9 września 12. DP została rozbita i rozwiązana przez dowództwo, które wydało rozkaz o przebijaniu się żołnierzy w małych grupach za Wisłę. Po otrzymaniu informacji o napaści 17 września ZSRS na Polskę podjął decyzję o przedostaniu się w ubraniach cywilnych do Krakowa, gdzie dotarł 25 września.
11 października wraz z trzema oficerami, z fałszywymi dokumentami, udał się do Zakopanego. 10 dni później wyruszyli do Francji, przechodząc przez Tatry na Słowację.
W nocy z 25 na 26 października przekroczył granicę słowacko-węgierską, został internowany w obozie w Pelsöc.

1940
Zbiegł z obozu internowania i 8 lutego opuścił Węgry, 10 lutego zameldował się w Paryżu.
Od drugiej połowy kwietnia przebywał na kursie dla oficerów sztabowych w Coëtquidan.
3 maja awansowany do stopnia pułkownika i przydzielony do Wojskowego Biura dla spraw Kraju; posługiwał się wówczas pseudonimem Sylwester Maj.
W czerwcu, po klęsce Francji, ewakuował się do Wielkiej Brytanii.
17 lipca został odprawiony jako pierwszy emisariusz Naczelnego Wodza i rządu w Londynie do okupowanej Warszawy, do której dotarł 9 września.
Zalegalizowany pod nazwiskiem Walenty Gdanicki, był początkowo oficerem do zadań specjalnych komendanta głównego ZWZ, w październiku objął funkcję inspektora Obszaru Krakowsko-Śląskiego ZWZ, którą pełnił do jego rozwiązania w lipcu 1941 r.

1941
W listopadzie został wysłannikiem komendanta głównego ZWZ gen. Stefana Roweckiego "Grota" do Wilna, do komendanta ZWZ Okręgu Wileńskiego płk. Aleksandra Krzyżanowskiego.

1942
W pierwszych miesiącach roku objął stanowisko komendanta Obszaru II Białystok AK; używał pseudonimu "Weller".
Od sierpnia organizował strukturę Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK (Kedywu), na bazie istniejących już organizacji sabotażowo-dywersyjnych.

1943
Rozkazem z 22 stycznia gen. Stefan Rowecki "Grot" powołał Kierownictwo Dywersji (Kedyw) Komendy Głównej AK z dowódcą płk. Fieldorfem, który przyjął pseudonim "Nil".

1944
W marcu odwołany z funkcji dowódcy Kedywu, aby stworzyć głęboko zakonspirowaną organizację "Niepodległość" pod kryptonimem "NIE", przeznaczoną do działań pod przewidywaną okupacją sowiecką.
Od maja zastępca komendanta "NIE" gen. bryg. Leopolda Okulickiego "Niedźwiadka".
W pierwszych dniach Powstania Warszawskiego, w którym ze względu na zaangażowanie w "NIE" nie wziął udziału, nierozpoznany został zatrzymany przez Niemców, 3 września wydostał się z Warszawy, przebywał w podwarszawskich miejscowościach.
28 września został awansowany do stopnia generała brygady i odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari.
W listopadzie wezwany do Częstochowy, został nominowany na zastępcę dowódcy AK gen. Leopolda Okulickiego "Niedźwiadka".

1945
7 marca w Milanówku został przypadkowo aresztowany przez NKWD i nierozpoznany, jako Walenty Gdanicki, osadzony w obozie NKWD w Rembertowie.
25 marca pierwszym transportem z obozu w Rembertowie wywieziony w głąb ZSRS, przetrzymywany w kilku obozach pracy na Uralu, z powodu skrajnego wycieńczenia pod koniec w szpitalu w miejscowości Możga na wschód od Kazania.

1947
26 października został zarejestrowany w punkcie repatriacyjnym w Białej Podlaskiej jako Walenty Gdanicki; 28 października przybył do Warszawy, gdzie leczył się z zapalenia płuc w mieszkaniu swego dawnego podwładnego.
Na początku grudnia wyjechał do rodziny do Krakowa, po czym dołączył do żony i córek w Łodzi.

1948
4 lutego zgłosił się w łódzkiej Rejonowej Komendzie Uzupełnień, gdzie zarejestrował się pod prawdziwymi danymi, jako gen. bryg. August Emil Fieldorf.
Główny Zarząd Informacji WP rozpoczął poszukiwania gen. "Nila", wystawił list gończy za Walentym Danickim vel Gdanickim.

1949
We wrześniu śledztwo w sprawie Fieldorfa wraz ze zgromadzonymi materiałami operacyjnymi zostało przekazane przez Główny Zarząd Informacji WP do Departamentu Śledczego MBP.

1950
9 listopada został zatrzymany i aresztowany przy wychodzeniu z Wojskowej Komendy Uzupełnień w Łodzi, następnie przewieziony do aresztu MBP przy ul. Koszykowej w Warszawie, wielokrotnie przesłuchiwany, od 13 grudnia przebywał w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej.

1951
21 października Generalna Prokuratura zatwierdziła akt oskarżenia, w którym Fieldorfa oskarżono m.in. o współpracę z okupantem niemieckim i wydawanie oddziałom Kedywu rozkazów likwidowania działaczy lewicowych, partyzantów GL i AL. Dowodem na "zdradę ojczyzny" były też Krzyże Walecznych otrzymane za walkę z sowieckim najeźdźcą podczas wojny polsko-bolszewickiej.

1952
16 kwietnia na rozprawie niejawnej Sąd Wojewódzki dla m.st. Warszawy pod przewodnictwem sędzi Marii Gurowskiej na podstawie fałszywych oskarżeń skazał generała na karę śmierci; po wyroku osadzony w celi śmierci więzienia mokotowskiego. Generał zakazał żonie składania wniosku o ułaskawienie.
20 października odbyła się rozprawa rewizyjna w Sądzie Najwyższym, który utrzymał w mocy wyrok kary śmierci, pozbawienia praw publicznych i honorowych oraz przepadek mienia.

1953
3 lutego Rada Państwa odrzuciła prośby rodziny i nie skorzystała z prawa łaski wobec skazanego.
24 lutego o godz. 15 w więzieniu mokotowskim wykonano wyrok śmierci przez powieszenie, generał został pochowany w nieznanym miejscu na kwaterze "Ł" Cmentarza Wojskowego na Powązkach.

1957
Na wniosek Generalnej Prokuratury zapoczątkowano postępowanie rehabilitacyjne generała.

1958
Generalna Prokuratura PRL zakończyła postępowanie rehabilitacyjne gen. Fieldorfa postanowieniem o umorzeniu śledztwa wobec braku dowodów winy.

1960
Janina Fieldorf postawiła mężowi symboliczny nagrobek na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

1989
Postanowieniem prokuratora generalnego PRL gen. Fieldorf "Nil" został w pełni zrehabilitowany.

2001
12 września Rada Miasta Krakowa na podstawie uchwały Rady Muzeum AK podjęła decyzję o nadaniu Muzeum Armii Krajowej imienia gen. Emila Fieldorfa "Nila".

2006
30 lipca gen. "Nil" został odznaczony pośmiertnie Orderem Orła Białego.