Urodził się 1 IV 1892 r. w Wasiliszkach koło Lidy. Maturę zdał w gimnazjum w Mińsku Litewskim w 1913 r., po czym uczęszczał do Wileńskiej Szkoły Wojskowej, którą ukończył w XII 1914 r. Po czym służył w wojsku rosyjskim. Od XII 1917 do V 1918 r. walczył w I Korpusie Polskim na Wschodzie.

W Wojsku Polskim służył od XI 1918 r., od XII jako oficer w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W III 1919 r. został dowódcą 1 pułku strzelców wielkopolskich (w XII 1919 r. przemianowanego na 55 pułk piechoty), na czele którego wałczył w wojnie polsko-ukraińskiej o Lwów i Małopolskę Wschodnią. Od jesieni 1919 r. wraz z pułkiem walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, aż do X 1920 r.

Później wraz z 55 pp stacjonował w Krotoszynie i Lesznie Wielkopolskim. Od XI 1923 do IX 1924 r. przeszedł kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej. Od XI 1924 r. był komendantem Szkoły Podchorążych i Oficerskiej Szkoły Piechoty, awansując na pułkownika. W przewrocie majowym 1926 r. wystąpił po tzw. stronie rządowej. Od X 1926 do X 1935 r. - z 9-miesięczną przerwą na odbycie kursu wyższych dowódców w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych - dowodził piechotą dywizyjną 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. Po czym dowodził 12 DP wTarnopolu, w III 1938 r. awansując na generała brygady.

W kampanii 1939 r. walczył na czele 12 DP m.in. w bitwie pod Iłżą, a od 15 IX był zastępcą dowódcy Armii "Karpaty" broniąc tzw. przedmościa rumuńskiego i został dwukrotnie ranny. Przedostał się do Rumunii, gdzie został internowany i hospitalizowany, a następne przez Jugosławię i Włochy dotarł do Paryża.

Od 13 III do 23 VI 1940 r. był I zastępcą Komendanta Gł. Związku Walki Zbrojnej, uczestnicząc na przełomie V i VI w konferencji w Belgradzie między paryską komendą i krajowym dowództwem ZWZ.

Po klęsce Francji przedostał się do Anglii, gdzie służył w Sztabie Naczelnego Wodza, a od X w Szkocji był dowódcą 1 Brygady Strzelców w I Korpusie.

Od VI do X 1942 r. dowodził na Bliskim Wschodzie 4 Dywizją Strzelców, a następnie do VII 1943 r. 2 Samodzielną Brygadą Pancerną. Przeniesiono go na stanowisko zastępcy dowódcy I Korpusu w Szkocji, które pełnił do III 1945 r., później pozostawał w dyspozycji ministra obrony narodowej.

Wezwał żołnierzy polskich do powrotu do Polski i następnie sam to uczynił w VIII 1945 r., zgłosił komunistycznym władzom wojskowych gotowość do współpracy i w I 1946 r. został dowódcą 18 DP w Białymstoku, zwalczającej polskie podziemie niepodległościowe i tam od VI został przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Bezpieczeństwa, decyzją Krajowej Rady Narodowej awansując w VII 1946 r. na generała dywizji. Od X 1946 r. przez dwa lata był dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego.

W 1947 r. został posłem na Sejm Ustawodawczy. Od IX 1949 do XI 1952 r. był dyrektorem Biura Wojskowego Ministerstwa Leśnictwa, po czym przeszedł w stan nieczynny.

Zmarł 27 II 1955 r. w Warszawie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari III, IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta IV klasy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
K. Zieliński, Gustaw Paszkiewicz [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXV, Wrocław 1980;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990;
T. Kryska-Karski, St. Żurawski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991.