Sukcesy Armii Krajowej nigdy nie były zasługą jednostki, to działalność dziesiątek osób stanowiła podwaliny pod każdą udaną akcję. Paradoksalnie to ci anonimowi ludzie, dbający o każdy szczegół i zapewniający bezpieczeństwo swoim współpracownikom stanowili fundament udanej konspiracji.

Szczególną grupą wśród żołnierzy AK były tzw. ciotki, grupa o której na próżno szukać informacji w podręcznikach do historii.

Michalina Wieszeniewska z domu Lubiczankowska urodziła się w 1897 r. w Osowcu (obecnie na Białorusi). W 1915 r. zdała maturę w gimnazjum filologicznym w Rostowie nad Donem, następnie kontynuowała naukę na kursach w Piotrogrodzie, a w 1918 r. rozpoczęła studia na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. W następnym roku przeniosła się na Wydział Prawa i Nauk Politycznych UW. W 1920 r. przerwała studia i zgłosiła się do służby jako siostra PCK w szpitalu polowym. Jesienią powróciła do studiów na UW, których z uwagi na brak środków nie dokończyła. Następnie pracowała w urzędzie skarbowym. W 1929 r. wyszła za mąż za Czesława Wieszeniewskiego. Małżonkowie zamieszkali w Łowiczu, w którym Czesław pracował jako nauczyciel. Zmobilizowany we wrześniu 1939, trafił do niewoli sowieckiej i został zamordowany w Charkowie.

Po wybuchu II wojny światowej, od 1940 r. Michalina rozpoczęła działalność w ZWZ-AK. Początkowo działała w komórce dywersyjnej, a w 1941 r. otrzymała przydział do komórki zrzutów, gdzie służyła jako "Antosia". W latach 1942-1943 pełniła funkcję zastępcy kierownika referatu ewakuacji personalnej "Ewa Pers" w Oddziale VI "Łączności" KG AK.

Wszystkich zainteresowanych biografią Antosi oraz szczegółami działalności ciotek i ich współpracą z najlepiej wyszkolonymi żołnierzami AK, zapraszamy do zwiedzania naszej nowej wystawy od 21 września 2023 r. w siedzibie Muzeum AK!