Urodził się 24 VII 1895 w Kopkach koło Niska. Do gimnazjum uczęszczał w Gorlicach i Jarosławiu, w 1914 r. zdał maturę w Wiedniu.

Od XI 1914 r. służył w armii austro-węgierskiej i ukończył szkołę oficerów rezerwy artylerii, od IV 1915 r. walczył na froncie serbskim i włoskim, awansując na porucznika.

W XI 1918 r. zgłosił się do Wojska Polskiego w Krakowie i od I 1919 r. walczył z Ukraińcami, jako dowódca baterii 11 pułku artylerii polowej w Małopolsce Wschodniej, później jako dowódca baterii 8 pap walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Od X 1921 r. służył w 28 pap w Grodnie. Od XI 1922 do X 1923 r. odbył kurs w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, a potem w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Rembertowie. Od XII 1923 do IV1924 r. był dowódcą dywizjonu 28 pap w Dęblinie-Zajezierzu. Po czym odbył kurs w Szkole Strzelania Artylerii w Toruniu. Od X 1924 do IX 1929 r. służył w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu, jako dowódca baterii, wykładowca, instruktor jazdy konnej i kwatermistrz szkoły, awansując w 1927 r. na majora. Po czym dowodził dywizjonem w 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu. Od II 1932 r. służąc w 4 pac, był dowódcą dywizjonu w Częstochowie, od 1935 r. w Tomaszowie Mazowieckim, a w 1937 r. został zastępcą dowódcy pułku w Łodzi, w I 1939 r. awansując na podpułkownika.

W ramach mobilizacji w 1939 r. mianowano go dowódcą 28 pułku artylerii lekkiej w Zajezierzu i dotarł z nim w rejon koncentracji 28 Dywizji Piechoty.

Kampanię 1939 przeszedł na czele 28 pal, walcząc pod Wieluniem, nad Wartą, aż po obronę Modlina. Zgodnie z warunkami honorowej kapitulacji Modlina, po krótkiej niewoli w Działdowie, jesienią 1939 r. trafił do Radomia. Rychło wstąpił do Związku Walki Zbrojnej i w III 1940 r. został komendantem Okręgu Poznań ZWZ, pod koniec wiosny zorganizował w Poznaniu pierwszą komendę okręgu. Po fali aresztowań przeniósł się do Warszawy i w X 1941 r. został komendantem Okręgu Pomorze ZWZ, a od przełomu 1942/1943 r. także inspektorem Korpusu Zachodniego w sztabie Obszaru V (Ziemie Zachodnie) Armii Krajowej, awansując na pułkownika. 13 V 1943 r. został aresztowany w Nowym Dworze Mazowieckim i po ponadrocznym śledztwie w różnych więzieniach trafił do KL Stutthof, z którego zbiegł w czasie ewakuacji i 25 III 1945 r. wrócił do Radomia.

Po wojnie utrzymywał się z pracy na roli w gospodarstwie w Prędocinku koło Radomia.

Zmarł 5 X 1963 r. we Wrocławiu.

Był odznaczony m.in.: trzykrotnie Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Polonia Restituta IV klasy, trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
M. Krwawicz, Ostrihansky Rudolf [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXIV/3 z. 102, Wrocław 1979;
ST. M. Przybyszewski, Ostrihansky Rudolf [w:] Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939-1956, Kraków 2001.