Była córką pułkownika Bolesława Mirgałowskiego, dowódcy 59 Pułku Piechoty w Inowrocławiu. W czasie wojny zaprzysiężona w AK i przydzielona do Wojskowej Służby Kobiet, gdzie przeszła szkolenie sanitarne. W czasie Powstania - sanitariuszka Grupy "Północ" pułkownika "Wachnowskiego" na Starym Mieście (w szpitalach na ul. Długiej).

Pod koniec 1941 r. wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, gdzie został zaangażowany przy konspiracyjnej produkcji granatów "filipinek" w Warszawie. W 1943 r. ukończył konspiracyjną szkołę podoficerską. Walczył w Powstaniu Warszawskim na Mokotowie, w II plutonie kompanii B-1 Batalionu "Bałtyk" Pułku "Baszta". Po kapitulacji Mokotowa przeszedł kanałami w kierunku Śródmieścia. Po upadku powstania przebywał w niewoli w Stalagu X B Sandbostel i Stalagu XVIII C Markt-Pongau koło Salzburga. Po uwolnieniu trafił do obozu Polskich Sił Zbrojnych w Lille, gdzie wstąpił do szkoły podoficerskiej; ukończył również gimnazjum i liceum polskie w La Cortine składając egzamin maturalny. Do Polski powrócił w grudniu 1948 r. i następnie ukończył studia geologiczne. Był aktywnym działaczem Klubu Powstańców Warszawy w Krakowie, min. w Muzeum AK spotykał się z młodzieżą i brał udział w wielu uroczystościach.

Działacz sportowy, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik Powstania Warszawskiego w Zgrupowaniu "Chrobry II" - Centralna Produkcyjna Komórka Obwodowa (C.P.K.obw.) - Kierownictwo Produkcji Uzbrojenia - Park saperów Śródmieścia Północ.

Zbigniew Stefan Michnowicz urodził się 22 lutego 1921 r. w Warszawie. Był synem Włodzimierza i Wandy. Mieszkał na warszawskiej Pradze przy ul. Targowej. W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim, walcząc w szeregach kompanii ochrony Sztabu Obszaru Warszawskiego AK "Koszta" na terenie Śródmieścia Północnego. Został ranny w czasie walk z Niemcami. Leczony był w szpitalu polowym przy ul. Złotej 22 w Warszawie, a następnie w Szpitalu Ujazdowskim. Zmarł 25 października 1944 r. na skutek wycieńczenia organizmu i odniesionych ran, podczas transportu pacjentów do Krakowa. Dwa dni później został pochowany na cmentarzu Rakowickim

Urodził się 15 lipca 1920 r. w Warszawie. Był synem Władysława i Agnieszki. Mieszkał na warszawskiej Woli przy ulicy Chłodnej. W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Armii Krajowej. Nosił pseudonim "Tadeusz". W stopniu plutonowego brał udział w powstaniu warszawskim, walcząc na terenie Śródmieścia w szeregach Zgrupowania "Harnaś", w kompanii "Genowefa". Został ranny. Wraz z innymi ewakuowanymi pacjentami Szpitala Ujazdowskiego na początku października 1944 r. trafił do Milanówka, a stamtąd do Krakowa. 4 grudnia 1944 r. zmarł w szpitalu jezuitów w wyniku odniesionych ran. Wśród kilku przyczyn śmierci wymieniono m.in. ranę postrzałową prawego podudzia. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim

Ur. 24 grudnia 1905 Husinka, zm. 16 września 1959 Warszawa.
2 września 1939 roku zmobilizowany do eskadry treningowej 1 pułku lotniczego.
18 września przekroczył granicę polsko-rumuńską. Został internowany w Rumunii. W listopadzie dotarł do Francji, gdzie został skierowany do bazy lotniczej Lyon Bron. Pełnił funkcję oficera oświatowego. Występował również w Teatrze Polskim w Paryżu.
Po upadku Francji przedostał się do Anglii, i otrzymał przydział do bazy lotniczej w Blackpool, gdzie pracował jako inspektor w Wydziale Oświaty. Prowadził teatr żołnierski "Lotnicza Czołówka Teatralna". Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 15 grudnia 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech.

Zrzut 16 na 17 kwietnia 1944 roku w ramach operacji "Weller 10" (zrzut na placówkę odbiorczą "Przycisk" koło Sochaczewa). Po aklimatyzacji w Warszawie otrzymał przydział do Wydziału Wojsk Lotniczych Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej Armii Krajowej na stanowisko zastępcy kierownika referatu informacyjno-wywiadowczego.
W momencie wybuchu powstania warszawskiego znajdował się na Ochocie. Po kilku dniach został ujęty przez własowców.
Uciekł z obozu w Pruszkowie i dotarł pod koniec września do Krakowa, gdzie wszedł powtórnie w skład Wydziału Lotnictwa KG AK, przyjmując stanowisko szefa referatu wywiadowczego. Zajmował się głównie podrabianiem dokumentów dla potrzeb konspiracji lotniczej.
Został aresztowany przez NKWD w Krakowie 1 lutego 1945 roku. Zwolniono go 8 września 1945 roku.
12 sierpnia 1946 roku opuścił Polskę wraz z żoną Heleną Bystrzanowską i zameldował się w dowództwie 1 Dywizji Pancernej. Po przybyciu do Londynu został zdemobilizowany. Był kierownikiem teatru objazdowego "Komedia" i prowadził własny sklep delikatesowy.
Powrócił do Polski w maju 1957 roku. W latach 1957–1959 był aktorem i wicedyrektorem Teatru Dramatycznego w Warszawie.

Legionista, Oficer ZWZ-AK, DSZ, NIE i WiN. Został skazany na karę śmierci, którą wykonano w 1947 r.