Urodził się Krzysztof Kamil Baczyński

Urodził się w Warszawie. W młodości nie był wybitnym uczniem. W większości ocen dominowały trójki, a jego najwyższe oceny otrzymywał z rysunku (planował studiować na Akademii Sztuk Pięknych). Maturę zdał w 1939 r.

Po utworzeniu getta w Warszawie, pomimo żydowskiego pochodzenia, pozostał po aryjskiej stronie. Studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim oraz ukończył podziemną Szkołę Podchorążych Rezerwy „Agricola”. Związał się z konspiracją oraz z Barbarą Drapczyńską, studentką polonistyki. Brał udział w kilku akcjach dywersyjnych, m.in. w wysadzeniu pociągu niemieckiego na trasie Tłuszcz-Urle, którego dokonano w kwietniu 1944 r. Z Barbarą wziął ślub w czerwcu 1942 roku.

Krzysztof Kamil rozwinął się jako poeta. W trakcie okupacji ogłosił 5 tomików poezji: „Zamknięty echem” (lato 1940), „Dwie miłości” (jesień 1940), „Wiersze wybrane” (maj 1942) i „Arkusz poetycki nr 1” (1944). Podczas powstania warszawskiego zginął zastrzelony przez snajpera przed Pałacem Blanka 4 sierpnia. 1 września zginęła jego żona – Barbara.

Miłość

Oto ona Niby chmu­ra dana
tym prze­lot­nym ka­mie­ni rzeź­bia­rzom,
wszech­ży­wo­tom, aby w niej czy­ni­ły
ar­cha­nio­ła kształt, któ­ry wi­dzia­ny
w daw­nym śnie – był w gło­sie roz­po­zna­ny.
Więc zie­lo­ne gło­wi­ce li­ści,
więc jak stru­gi desz­czo­wej po­top
kłę­bi ro­ślin ucho­dzą do góry,
i na prze­kór po­wie­trza oplo­tom
pu­chem brzę­czą po­czy­na­jąc z chmu­ry
ar­cha­nio­ła wspie­ra­ją­ce sto­py.
Więc zwie­rzę­ta w opa­rach be­ko­wisk,
w ko­tłach po­lan w sie­bie prze­ni­ka­jąc,
pod na­mio­tem trwa­ją­cych od­no­wień
two­rząc z wol­na w to­nach roz­po­zna­ją
dło­nie śmi­głe niby pió­ra bla­sku
wy­peł­nio­ne jak kwiat nie­ba – ła­ską.
I on jesz­cze rzeź­biarz nie­ro­zum­ny
krze­sze chmu­rę w że­la­znym śnie lęku,
krze­sząc wzno­si mar­mu­ro­we trum­ny
albo mar­twe po­są­gów ko­lum­ny
w po­do­bień­stwo two­je. Nie­po­zna­ny
anioł nad nim dłu­tem z gła­zu gna­ny
to go wę­żem owi­nie ro­ślin­nym,
to po­wie­trzem omi­nie płyn­nym
i nie­zna­ny trwa, pro­mie­nie leje,
co jak w gro­bie skoń­czo­ne na­dzie­je –
z dło­ni, któ­re pło­mie­niem pa­da­jąc
wró­cą w dło­nie, gdy się gła­zem sta­ją.
19.II.42 r.

K.K.Baczyński