Urodził się gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski

22 lipca 1881 roku w Maksymówce koło Stanisławowa urodził się Bolesław Wieniawa-Długoszowski, generał dywizji WP, dyplomata oraz adiutant Józefa Piłsudskiego. Bohater niezliczonych anegdot okresu II RP. Ukończył studia medyczne we Lwowie, po których uzyskał tytuł doktora wszechnauk lekarskich. Następnie studiował w Berlinie na Akademii Sztuk Pięknych. Zamiłowanie do sztuki rozwijał w Paryżu. W 1913 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego, a rok później poznał w stolicy Francji Józefa Piłsudskiego, który przyjechał wygłosić referat na temat ruchu strzeleckiego. 6 VIII 1914 roku wraz z I Kompanią Kadrową wyruszył z krakowskich Oleandrów na szlak bojowy Legionów Polskich. Za udział w walkach w 1916 roku został odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari.

Bolesław Wieniawa-Długoszowski był jednym z najbliższych współpracowników marszałka Piłsudskiego. Brał udział w zajęciu Wilna w 1919 roku, za udział w bitwie warszawskiej został odznaczony Krzyżem Walecznych. Generał pełnił funkcje dyplomatyczne, a po zamachu majowym także wojskowe w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Po śmierci Józefa Piłsudskiego odsuwany na bok życia politycznego. W 1938 roku został ambasadorem RP w Rzymie.

Po rozpoczęciu wojny internowany w Rumunii Ignacy Mościcki zaproponował generałowi przejęcie obowiązków Prezydenta RP. Jednak pod naciskiem Francji oraz Władysława Sikorskiego generał wycofał się z kandydowania. Był konsekwentnie pomijany przez władze emigracyjne przy obsadzie stanowisk wojskowych. Zaproponowano mu jednak stanowisko ambasadora RP na Kubie. Z nominacji tej nie skorzystał. Przybity losem ojczyzny, odsuwany od spraw publicznych oraz niepotrafiący się zaaklimatyzować w USA 1 lipca 1942 roku generał Wieniawa-Długoszowski popełnił samobójstwo wyskakując z okna 5. piętra budynku w Nowym Jorku.

W 1990 roku jego prochy przeniesiono na Cmentarz Rakowicki w Krakowie.