Likwidacja getta w Krakowie

Na początku 1942 w Wannsee odbyła się konferencja, w trakcie której ustalone zostały nowe cele i metody polityki względem Żydów. Podjęto decyzję, ze należy przystąpić do „oczyszczania” Europy z osób pochodzenia żydowskiego. Niemieccy okupanci przystąpili zatem do tzw. ostatecznego rozwiązania. Jednym z elementów nowej polityki była likwidacja żydowskich dzielnic. Takie działania prowadzone były także na terenie okupowanej Polski.

13 marca 1943 r. Niemcy rozpoczęli ostateczną akcję likwidacyjną getta w Krakowie. Operacją dowodził SS-Sturmbannführer Willi Haase. Krakowskie getto było zlokalizowane na terenie dzielnicy Podgórze i zajmowało obszar ok. 20 hektarów. W getcie utworzonym w 1940 r. zamieszkało kilkanaście tysięcy Żydów. Od 1942 r. część z nich wywieziona została do obozów zagłady. Do ostatecznej likwidacji przystąpiono w poranek 13 marca. Na placu Zgody przeprowadzona została wówczas selekcja. Zdrowi, zdolni do pracy Żydzi w liczbie ok. 8 tysięcy trafili do obozu w Płaszowie. Pozostali zostali rozstrzelani lub skierowani do obozu Auschwitz. W czasie przeprowadzenia akcji zostało zamordowanych około 100 niemowląt.

Po likwidacji getta, odsetek Żydów zamieszkujących Kraków zmalał z 25 % w 1939 r. do zaledwie 3 %.

 

fot. Likwidacja getta w Krakowie, źródło: domena publiczna.