Muzeum Armii Krajowej

Służba Ochrony Powstania została powołana rozkazem Komendanta Głównego Związku Walki Zbrojnej gen. Stefana Roweckiego "Grota" z 15 lipca 1941 r. Członkowie SOP przygotowywali się do wystąpienia po odejściu Niemców. Do ich zadań należało: opanowanie, a następnie ochrona obiektów wojskowych, budynków instytucji użyteczności publicznej, zakładów przemysłowych, urządzeń komunikacyjnych i telekomunikacyjnych, zorganizowanie obrony przeciwpożarowej, przeciwgazowej i przeciwlotniczej. Z czasem zadania te rozszerzono na zwalczanie dywersji i partyzantki wroga oraz na dozór jeńców. Oddziały SOP miały być rekrutowane z roczników starszych (1903-1891).

Na początku 1943 r. nazwę SOP zmieniono na Wojskową Służbę Ochrony Powstania. Na WSOP składały się wyspecjalizowane służby pomocnicze, m.in. straż pożarna, służby budowlane, służba jeniecka.

Pierwszym Inspektorem Głównym SOP-WSOP był dr Stanisław Tabisz. W lipcu 1941 r. zastąpił go ppłk Władysław Galica "Poręba", a po jego aresztowaniu przez Gestapo w czerwcu (i straceniu we wrześniu 1943) stanowisko to objął Józef Koczwara "Zbigniew", który funkcję Inspektora Głównego sprawował najprawdopodobniej do kapitulacji Powstania Warszawskiego.

Najbardziej rozbudowaną strukturę WSOP miał w Okręgu Warszawskim AK. Sztab Okręgu dysponował tutaj siłą około 10 tys. ludzi.

Wpis z działu słownik

Wojskowa Służba Ochrony Powstania

Relacje