Do projektowania Stena przystąpiono po upadku Francji w 1940 roku, kiedy bezpieczeństwo Wielkiej Brytanii zostało zagrożone i pojawiła się potrzeba szybkiej produkcji wielkich ilości indywidualnej broni maszynowej w warunkach trudności surowcowych.

Stena opracowano wzorując się ogólnie na niemieckim MP 40, lecz maksymalnie upraszczając konstrukcję i rezygnując z wszelkich części, które nie były niezbędne do działania i obsługi broni. Pistolet dostosowano do niemieckiej amunicji pistoletowej 9 x 19 mm Parabellum. W efekcie powstała broń o wyjątkowo prostej i taniej konstrukcji, równie skuteczna w działaniu.

Nazwa STEN powstała jako skrót nazwisk projektantów: Reginalda Sheperda i Harolda Turpina oraz miejscowości Enfield, gdzie mieściła się fabryka Royal Small Arms Factory.

Brytyjczycy dostarczali duże ilości Stenów dla oddziałów partyzanckich w okupowanej Europie, głównie drogą zrzutów powietrznych. Dzięki niewielkim rozmiarom i możliwości rozłożenia na krótsze podzespoły, STEN okazał się idealną bronią do działań partyzanckich i konspiracyjnych akcji miejskich. W latach 1942-44 do Polski zrzucono około 11 tysięcy Stenów, głównie w wersji Mk II.

Dzięki prostocie broni, w okupowanej Polsce podjęto w co najmniej 23 warsztatach konspiracyjną produkcję Stenów. W Warszawie produkowano je pod kierownictwem inż. Ryszarda Białostockiego. Polskie Steny posiadały znaki i numery angielskie (konspiracja), ale można je rozpoznać po lewym gwincie lufy lub jego braku (pozostałe posiadały prawy gwint). Wykończenie Stenów produkowanych konspiracyjnie w Suchedniowie przewyższało angielskie pierwowzory. W Polsce opracowano ponadto na bazie Stena własny ulepszony pistolet maszynowy Błyskawica.