Witold Pilecki powrócił z Włoch do Polski w październiku 1945 roku na osobisty rozkaz gen. Andersa. Jego celem było prowadzenie działalności wywiadowczej na rzecz II Korpusu. Jeszcze jesienią 1945 roku stworzył siatkę i rozpoczął zbieranie informacji o sytuacji w Polsce.
Jego działalność nie ograniczyła się do ogólnej charakterystyki rządów komunistów. Jego grupa zbierała informacje o represjach skierowanych wobec byłych żołnierzy AK i II Korpusu, prowadziła także wywiad w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, Ministerstwie Spraw Zagranicznych i Ministerstwie Obrony Narodowej.
8 maja 1947 r. został aresztowany. Po wielomiesięcznych torturach został oskarżony o działalność wywiadowczą na rzecz Rządu RP w Londynie. Proces, który rozpoczął się 3 marca był procesem tzw. grupy Witolda (obok Pileckiego byli to: Maria Szelągowska, Tadeusz Płużański, Maksymilian Kaucki, Makary Sieradzki, Ryszard Jamontt-Krzywicki, Witold Różycki i Jerzy Nowakowski). Przewodniczącym składu sędziowskiego był ppłk Jan Hryckowian (były żołnierz Armii Krajowej).
3 marca 1948 roku rozpoczął się proces Witolda Pileckiego przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie. Proces był błyskawiczny. Już 15 marca rotmistrz usłyszał wyrok śmierci. Wyrok ten utrzymano w drugiej instancji niecałe dwa miesiące później, a 25 maja 1948 roku Witolda Pileckiego zamordowano metodą katyńską.
Na wystawie Muzeum Armii Krajowej prezentowany jest maszynopis raportu Witolda Pileckiego. Karty raportu zostały sporządzone przez Pileckiego w czerwcu 1943 roku, po udanej ucieczce z KL Auschwitz. Jest to pierwsza wersja tzw. raportu "W", który później został rozbudowany podczas jego pobytu we Włoszech.
Na zdjęciu: Witold Pilecki w trakcie procesu
fot. Autor nieznany - "Głos Ludu" Marzec 1948, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=2140404
