Do najbardziej znanych polskich oddziałów partyzanckich należał ten dowodzony przez cichociemnego - Jana Piwnika "Ponurego". Początkowo terenem jego działań był obszar Gór Świętokrzyskich, jednak na skutek decyzji Komendy Głównej AK, legendarny dowódca na początku 1944 r. został przeniesiony na teren okręgu Nowogródzkiego. Tam stanął na czele utworzonego niewiele wcześniej VII Batalionu 77. Pułku Piechoty AK.

29 kwietnia 1944 roku żołnierze oddziału, w liczbie ok. 130 osób, wzięli udział w akcji, której celem był Szczuczyn, a przede wszystkim znajdujący się w nim dobrze zaopatrzony posterunek żandarmerii. Akcja miała na celu dozbrojenie batalionu w perspektywie operacji "Burza". Plan zakładał przeprowadzenie ataku od wewnątrz miasta oddziałem składającym się z trzech plutonów w sile 75 żołnierzy.

Jeden z plutonów (przebrany w niemieckie mundury) pod dowództwem pchor. Stanisława Białeckiego "Scevoli" miał opanować posterunek, a zadaniem pozostałych dwóch było ubezpieczanie akcji. Dodatkowo, z zewnątrz miasta oczekiwał oddział osłaniający grupę uderzeniową, którym dowodził "Ponury".

Najprawdopodobniej z powodu zdrady jednego z wtajemniczonych policjantów lub zaalarmowaniu przez ogrodnika, cała akcja załamała się. Internat, w którym ukrywali się żołnierze czekający na rozpoczęcie natarcia, został otoczeny przez Niemców, którzy niemal natychmiast rozpoczęli jego ostrzał i wszystkich możliwych do wycofania się dróg. Podczas próby przebicia się poległo 25 partyzantów. Ponadto, 19 partyzantów zostało schwytanych, z czego jeden zdołał uciec, podczas gdy pozostali zostali przewiezieni do Lidy, a potem prawdopodobnie do Mińska, gdzie powieszono ich w publicznej egzekucji.

Była to jedna z najdotkliwszych porażek polskich oddziałów działających na Kresach Wschodnich. Jakiś czas później, żołnierze "Ponurego" przeprowadzili udaną akcję odwetową na niemiecką kolumnę samochodową na trasie do Szczuczyna. W jej wyniku zginęło 24 z 25 członków SS.