Urodził się 27 V 1895 r. w Nasutowie w powiecie lubartowskim. W VI 1914 r. zdał maturę w Gimnazjum im. St. Staszica w Lublinie. W V 1915 r. został powołany do armii rosyjskiej i ukończywszy szkołę oficerską w Kijowie, jako dowódca plutonu walczył na froncie rumuńskim. Od I do VI 1918 r. służył w I Korpusie Polskim w Bobrujsku. Tuż po rozpoczęciu studiów na Politechnice Warszawskiej w XI 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Był współorganizatorem Warszawskiego Batalionu Legii Akademickiej (niebawem przekształconego w 36 pułk piechoty, a od 1929 r. nosił nazwę 36 pp Legii Akademickiej), w nim ruszył na odsiecz Lwowa i walczył w wojnie polsko-ukraińskiej oraz polsko-bolszewickiej, w której 2 VI 1920 r. pod Duniłowiczami został ranny.

Służąc w 36 pp do 1927 r. dowodził kompanią, batalionem i był kwatermistrzem pułku. W 1927 r. został komendantem Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego przy sztabie 28 Dywizji Piechoty w Warszawie, a następnie przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I - Warszawa. Po Ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej w 1932 r. powrócił na stanowisko dowódcy batalionu i kwatermistrza 36 pp. W 1933 r. dowodził batalionem 70 pp w Pleszewie. Po awansie na podpułkownika w 1934 r. został wykładowcą, a rok później zastępcą komendanta Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W 1938 r. został dowódcą 36 pp LA, na czele którego walczył w kampanii 1939 r. w składzie 28 DP Armii "Łódź".

Po zakończeniu obrony Twierdzy Modlin 29 IX dostał się do niewoli i jako ranny trafił do szpitala w Działdowie, z którego został zwolniony w X 1939 r. i podjął pracę w magistracie Warszawy. Od II 1940 r. stanął na czele pionu wojskowego organizacji konspiracyjnej Polskiego Związku Wolności, a po scaleniu z Armią Krajową był od 1942 r. szefem Wydziału Wyszkolenia Piechoty Oddziału III Komendy Gł. AK.

W Powstaniu Warszawskim od 7 VIII do 5 IX był dowódcą Grupy "Północ" i kierował obroną Starego Miasta awansując na pułkownika. Po czym był zastępcą komendanta Okręgu Warszawskiego AK, a od 20 IX 1944 r. zastępcą dowódcy Warszawskiego Korpusu AK.

Od X 1944 do V 1945 r. przebywał w niewoli, po czym był szefem Polskiej Misji Łącznikowej w brytyjskiej strefie okupacyjnej.

Od XI 1946 r. przez ponad 20 lat pełnił funkcje prezesa Rady Stowarzyszenia Polskich Kombatantów i wieloletnim członkiem władz Koła Żołnierzy AK w Londynie. W latach 1949-1951 zasiadał w Radzie Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. W 1964 r. awansował na generała brygady. Od 1966 r. był przewodniczącym Komisji Krzyża Armii Krajowej.

Zmarł 17 I 1974 r. w Londynie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Orderem Polonia Restituta III klasy, trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Literatura:
A. K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 2, Warszawa 1987;
T. Kryska-Karski, St. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991;
Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, t. IV, Warszawa 1997.