Urodził się 29 X 1894 r. w Grodnie, gdzie od 1905 r. uczęszczał do gimnazjum, należąc do tajnego koła młodzieży polskiej. Naukę kontynuował w Korpusie Kadetów w Pskowie, Połocku i Pskowie, gdzie zdał maturę w 1914 r.

W VIII 1914 r. został powołany do armii rosyjskiej, w której ukończył Mikołajewską Szkołę Kawalerii w Petersburgu i od XII 1914 r. służył w 4 pułku huzarów. Od XI 1917 do II 1918 służył w I Korpusie Polskim, po czym został skierowany jako kurier do III Korpusu Polskiego, w którym pozostał aż do jego rozbrojenia w VII 1918 r., następnie dowodził plutonem w 4 pułku huzarów Armii gen. Denikina.

Od III 1919 r. był zastępcą dowódcy 6 pułku ułanów, a od X zastępcą dowódcy szwadronu w 26 p uł. Od VI 1920 r. dowodził szwadronem 16 p uł., a od VII spieszonym szwadronem 1 Dywizji Jazdy. Od VIII 1920 r. dowodził szkołą podoficerską 16 p uł. , od XI szwadronem 26 p uł. , a od III 1921 r. w tym pułku był dowódcą szkoły podoficerskiej.

Od VI 1922 do XI 1924 r. był instruktorem w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. Po odbytym tamże doszkoleniu, od X 1925 do VIII 1929 r. służył na stanowisku dowódcy szwadronu w 26 p uł. w Baranowiczach, a potem był dowódca szwadronu zapasowego 3 p uł. w Bochni. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej w XI 1932 r. został szefem sztabu Brygady Kawalerii "Równe" w Równem na Wołyniu, po czym od 1935 r. był zastępcą dowódcy 7 pułku strzelców konnych w Poznaniu. Od XI 1937 r. był szefem Wydziału Wyszkolenia w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych.

4 VIII 1939 r. objął dowództwo 10 psk w Łańcucie i na czele pułku przeszedł jego szlak bojowy w kampanii 1939 r. 16 IX został ciężko ranny pod Lwowem, po leczeniu w Dublanach zdołał przedostać się do Warszawy.

W II 1940 r. został zaprzysiężony w Związku Walki Zbrojnej, zatrzymany w łapance został uwięziony od V do X na Pawiaku i w obozie przy ul. Skaryszewskiej. Z końcem 1940 r. został szefem Wydziału Broni Szybkich Oddziału III Komendy Gł. ZWZ - Armii Krajowej. Od 1941 r. redagował miesięcznik "Towarzysz Pancerny". W III 1943 r. awansował na pułkownika. Od I/II do VI 1944 r. był Szefem Operacyjnym i zastępcą Szefa Sztabu KG AK, nadal kierując Wydziałem Broni Szybkich, a od 5 VII 1944 r. był II zastępcą Szefa Sztabu KG AK.

Po wybuchu Powstania Warszawskiego usiłował przedostać się do walczących i ranny został wysłany na roboty do Rzeszy, skąd zbiegł z końcem IX i powrócił do Polski. Od X 1944 do 19 I 1945 r. był Szefem Sztabu KG AK.

Od V do VIII 1945 r. był zastępcą Delegata Sił Zbrojnych na Kraj, a od IX do X doradcą prezesa Zarządu Gł. Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, po czym wezwany przez władze RP na uchodźstwie przedostał się do Londynu. Od jesieni 1946 r. mieszkał w Paryżu. Był członkiem Delegatury WiN za granicą do 1953 r. Zmarł 1 VIII 1973 r. w Paryżu.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości.

Piotr M. Boroń

Literatura
A. K. Kunert, Słownik konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1, Warszawa 1987;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990.