Urodził się 6 VIII 1892 r. w Kijowie. Tam w 1909 r. zdał maturę w I Gimnazjum i w 1914 r. ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Św. Mikołaja oraz rozpoczął działalność twórczą jako malarz, muzyk i scenograf.

W 1914 r. był współorganizatorem Wojskowej Organizacji "Dniepr", którą wcielono do Polskiej Organizacji Wojskowej. Od XI 1915 do VI 1917 r. przebywał na zesłaniu w Saratowie, po którym powrócił do działalności w POW w Kijowie. W 1919 r. był szefem wydziału politycznego, następnie organizacyjno-agitacyjnego, a od VIII komendantem Komendy Naczelnej nr III POW w Kijowie. W 1920 r. był wiceministrem spraw wewnętrznych Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Po wojnie polsko-bolszewickiej zamieszkał w Warszawie, poświęcając się m.in. malarstwu. W 1923 r. odziedziczył majątek Narutowicze na Wołyniu. Od VIII 1926 do VI 1928 r. pracował w Gabinecie Prezesa Rady Ministrów - od IX 1927 r. jako dyrektor gabinetu premiera J. Piłsudskiego. Od VII 1928 do XII 1929 r. był wojewodą wołyńskim, po czym do VI 1930 r. ministrem spraw wewnętrznych, ponownie wieloletnim wojewodą wołyńskim, a od IV 1938 do IX 1939 r. wojewodą łódzkim.

We IX 1939 r. został ewakuowany na Wołyń, skąd z końcem miesiąca wrócił do Warszawy.

Od X 1939 r. był komendantem Okręgu Warszawa-Miasto Służby Zwycięstwu Polski. Współinicjował wydawanie "Biuletynu Informacyjnego". Od I do IV/V 1940 r. był komendantem Okręgu Warszawa-Województwo Związku Walki Zbrojnej. Mimo odsunięcia od pracy wojskowej - pod naciskiem rządu W. Sikorskiego - pozostał doradcą politycznym Dowódców ZWZ - Armii Krajowej gen. S. Roweckiego i gen. T. Komorowskiego.

Od VII 1940 r. redagował dwutygodnik "Polska Walczy" i przewodził tzw. Grupie Olgierda (jednej z frakcji konspiracji piłsudczykowskiej), a od IV 1942 r. był także redaktorem miesięcznika "Ziemie Wschodnie Rzeczypospolitej".

W VII 1943 r. koło Grójca został ranny w zamachu, po którym leczył się w Warszawie, Podkowie Leśnej i Milanówku aż do lata 1944 r.

Po Powstaniu redagował pismo "Polska Niezawisła" i przewodził elitarnemu Polskiemu Stronnictwu Demokratycznemu. Od 1945 r. ukrywał się w Podkowie Leśnej, Milanówku, Warszawie, Gliwicach, Wrocławiu, Gliwicach, Warszawie, Radomiu i Jaszczowie w Lubelskiem, gdzie aresztowano go 1 III 1953 r.

We IX 1954 r. został skazany na dożywotnie więzienie. W XI 1956 r. zezwolono mu na roczną przerwę w odbywaniu kary w celu leczenia, a w I 1958 r. warunkowo zwolniono z reszty kary. Po czym mieszkał w Warszawie, był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, cenionym portrecistą i pejzażystą.

Zmarł 23 IV 1981 r. w Warszawie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Polonia Restituta III klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami.

Piotr M. Boroń

Lit.: H. Józewski, Zamiast Pamiętnika, [w:] Zeszyty Historyczne, z. 59, 60, 63, Paryż 1982-1983;
A. K. Kunert, Słownik konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1, Warszawa 1987;
M. Gałęziowski, Henryk Józewski "Olgierd", [w:] Zeszyty Historyczne, z. 150, Paryż 2004.