Urodził się 15 VIII 1893 r. w Kamiennej Starej koło Dąbrowy Grodzieńskiej (Białostockiej). Uczył się w gimnazjum w Grodnie i w Piotrogrodzie (Petersburg), gdzie w 1915 r. zdał maturę i został wcielony do armii rosyjskiej oraz ukończył kurs Włodzimierskiej Szkoły Wojskowej. Potem służył na Syberii, na Wołyniu i na froncie rumuńskim do wiosny 1918 r. W VIII 1918 r. wstąpił do Samoobrony Ziemi Grodzieńskiej.

W I 1919 r. dotarł do formowanej w Ostrowi Mazowieckiej Dywizji Litewsko-Białoruskiej i został mianowany podporucznikiem w białostockim pułku strzelców. Od III 1919 r. dowodził w nim kompanią w walkach z bolszewikami od Wołkowyska po Borysów. Jako oficer operacyjny bps w walkach odwrotowych 18 VII 1920 r. wraz z pułkiem przeszedł na Litwę i został internowany w Kownie.

Po zwolnieniu z obozu, od I 1921 r. służył ponownie w bps, który został przemianowany na 79 pułk piechoty w Słonimie. Od V 1922 r. był oficerem sztabowym 29 Dywizji Piechoty w Grodnie i w Komendzie Obozu Warownego Wilno. We IX 1926 r. został dowódcą 3 kompanii 76 pp w Grodnie, a rok później komendantem Centralnej Szkoły Straży Celnej w Górze Kalwarii. Po awansie na majora, od II 1929 r. był kierownikiem Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Okręgu Korpusu nr VIII w Toruniu. Rok później został dowódcą 2 batalionu 65 pp w Gniewie. Od VI 1933 r. służył w Korpusie Ochrony Pogranicza jako dowódca batalionu "Dederkały" (na Wołyniu), a od IV 1935 r. batalionu "Stołpce". Dwa lata później został zastępcą dowódcy pułku KOP "Baranowicze", a X 1937 dowódcą batalionu fortecznego KOP "Sarny".

W kampanii 1939 r. był dowódcą pułku KOP "Sarny" w Grupie Operacyjnej gen. W. Orlika-Rückemanna, od 17 IX walcząc z Sowietami od rejonu Sarn, aż po bitwy pod Szackiem i Wytycznem 28 IX - 1 X. Uniknął niewoli i przedostał się do Warszawy.

Tam wstąpił do organizacji "Tajny KOP" a potem do Służby Zwycięstwu Polski. W XII 1939 r. odtarł do Wilna i został dowódcą wojewódzkim SZP na Wileńszczyźnie. Od II 1940 r. był komendantem Okręgu Wileńskiego Związku Walki Zbrojnej i w VII awansował na pułkownika.

13 IV 1941 r. został aresztowany i przewieziony do Moskwy, gdzie po torturach w śledztwie, 29 VII skazano go na śmierć. Dzień później został podpisany układ Sikorski-Majski i 15 VIII wyszedł z więzienia. Po czym został szefem komisji mobilizacyjnej Armii Polskiej w ZSRR. Miesiąc później objął dowództwo 13 pp. Od III 1942 r. był dowódcą piechoty dywizyjnej 7 DP. We IX 1942 r. z armią ewakuował się do Iranu.

Od VI 1943 r. pełnił obowiązki dowódcy 5 Kresowej DP w Iraku, a w VIII dostał nominację na to stanowisko. W III 1944 r. awansował na generała brygady. Na czele 5 KDP przeszedł kampanię włoską. Jesienią 1946 r. z 5 KDP został przeniesiony do Wielkiej Brytanii i w XII wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Pozostał na uchodźstwie. Był czynny w organizacjach kombatanckich i niepodległościowych, m.in. był członkiem Rady Instytutu Polski Podziemnej, wchodził w skład Rady Narodowej RP, był przewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego.

Zmarł nagle 14 I 1954 r. w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Brompton, skąd jego prochy przeniesiono do Kamiennej Starej w 1993 r.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, czterokrotnie Krzyżem Walecznych; pośmiertnie Orderem Polonia Restituta III klasy (1954).

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
T. Kryska-Karski i St. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991;
W. K. Roman, Sulik Nikodem [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XLV/3 z. 186, Warszawa - Kraków 2008.