Urodził się 25 IX 1908 r. w Myślenicach. Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. T. Kościuszki w Myślenicach od 1919 r., gdzie zdał maturę w 1927 r. Od IX kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie, przechodząc w X 1928 r. do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu, którą ukończy w VIII 1930, uzyskując nominacją na podporucznika. Po czym służył w 24 pułku artylerii lekkiej w Jarosławiu, w 1933 r. awansując na porucznika, a w 1938 r. na kapitana.

W kampanii 1939 r. walczył dowodząc 9 baterią 24 pal w 24 Dywizji Piechoty w Armii "Karpaty" na szlaku od Wojnicza po Lwów. 22 IX pod Lwowem dostał się do niewoli niemieckiej, z której po trzech dniach zbiegł i ukrywał się w Myślenicach.

Tam w X 1939 r. wstąpił do Narodowej Organizacji Wojskowej, współpracując z Komendą Powiatową NOW, której od jesieni 1941 do IV 1942 r. był szefem sztabu. W V został zastępcą komendanta Podokręgu Kraków-Miasto NOW, od VII pełnił obowiązki, a w X 1942 r. otrzymał nominację na komendanta tego Podokręgu NOW.

Miesiąc później wziął udział w akcji scaleniowej NOW z Armią Krajową.

W XI 1943 r. , po awansie na majora, został dowódcą Obwodu Nowy Targ w Inspektoracie Nowosądeckim AK. We IX 1944 r. przejął dowództwo Inspektoratu Nowy Sącz AK i 1 pułku strzelców podhalańskich AK odtwarzanego na tym terenie, w ramach akcji "Burza". Organizował w VIII 1944 r. wypady swoich pododdziałów na słowackie placówki graniczne. W X 1944 r. osobiście dowodził wsparciem dla walczącego w Ochotnicy oddziału "Lamparta". W XII 1944 r. odebrał wiele zrzutów ludzi i sprzętu, jako ostatni oddział AK. Starał się utrzymywać poprawne stosunki z Armią Ludową i partyzantką sowiecką, niemniej 13 XII został ranny w sowieckiej zasadzce pod Gruszowem. Po czym w konspiracji leczył się w Krakowie i po miesiącu wrócił do 1 psp AK.

Zagrożony atakiem sowieckim i później aresztowaniem, 20-21 I 1945 r. rozwiązał oddziały 1 psp AK, a procedury likwidacyjne pułku i inspektoratu kontynuował konspiracyjnie w krakowskim klasztorze oo. Augustianów do VII 1945 r., równocześnie prowadząc przygotowania do tzw. "drugiej konspiracji".

W VIII 1945 r. przedostał się do 2 Korpusu we Włoszech, w którym służył do I 1947 r., po czym w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia do demobilizacji w I 1949 r.

Wyjechał do Kanady, gdzie był farmerem.

W XI 1990 r. przez władze RP na uchodźstwie został awansowany na podpułkownika.

Zmarł 22 IV 1991 r. w Vancouver i spoczął w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Myślenicach.

Był odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
G. Mazur, Stabrawa Adam [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XLI/2 z. 169, Warszawa 2002;
D. Golik, Adam Stabrawa "Borowy", "Biuletyn IPN" 1-2/2010.