Urodził się 19 III 1898 r. w Łodzi. Tam ukończył Miejska Szkołę Aleksandryjską w 1914 r. i rok później wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Maturę zdał w gimnazjum S. Staszica w Warszawie w 1916 r. i ukończył szkołę podoficerską POW. Po czym działał w Sieradzkiem, gdzie dowodził kompanią, a od 1917 r. był zastępcą komendanta Obwodu Sieradz POW. Ukończył szkołę podchorążych i od początku 1918 r. pełnił obowiązki komendanta obwodu, a nominację na to stanowisko otrzymał pod koniec lata. We IX i w X prowadził akcje dywersyjne dowodząc oddziałami lotnymi POW.

W XI 1918 r. rozbrajał niemiecki garnizon w Sieradzu i stworzył zalążki administracji polskiej. W III 1919 r. ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie i został podporucznikiem. W lecie 1919 r. jako dowódca plutonu 28 pułku piechoty Dzieci Łódzkich walczył z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej, gdzie po połączeniu z 13 pułkiem strzelców polskich powstał 28 pułk strzelców kaniowskich. W X 1919 r. z 28 psk walczył w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko-białoruskim, w ofensywie wiosennej i walkach odwrotowych w 1920 r., 15 VIII pod Nieporętem w obronie Warszawy, potem pod Zamościem.

Po odbyciu kursu dowódców kompanii w Rembertowie w IV 1921 r. powrócił do 28 psk w Łodzi. Z końcem 1923 r. został przeniesiony do 70 pp w Pleszewie. W 1925 r. awansował na kapitana. W czasie przewrotu majowego 1926 r. dzięki jego agitacji pułk nie został skierowany przeciw Marszałkowi J. Piłsudskiemu.

Od 1927 do 1929 r. był instruktorem w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, po czym do 1933 r. służył jako obwodowy komendant Przysposobienia Wojskowego 57 pp w Poznaniu. Od 1934 r. wykładał taktykę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie i awansował na majora. W 1935 r. został dowódcą batalionu 55 pp w Lesznie. Od IV 1938 r. był dowódcą Batalionu Stołecznego.

W kampanii 1939 r. walczył na czele BS w obronie Warszawy m.in. broniąc Fortu Bema na Woli.

Uniknął niewoli i 28 IX przystąpił do Służby Zwycięstwu Polski. W X 1939 r. został dowódcą wojewódzkim SZP w Lublinie, a po przekształceniu SZP w Związek Walki Zbrojnej pełnił obowiązki komendanta Okręgu Lublin ZWZ. Od VII 1940 r. jako podpułkownik służył w sztabie Komendy Gł. ZWZ. We IX 1940 r. został komendantem Obszaru nr II ZWZ (okręgi Białystok, Nowogródek i Polesie).

17 XI 1940 r. został aresztowany koło Tykocina i wywieziony do Moskwy, gdzie w VI 1941 r. został skazany na śmierć.

Po układzie Sikorski-Majski został amnestionowany i 8 IX 1941 r. zgłosił się do Armii Polskiej w ZSRR. 6 I 1942 r. po wizytacji AP gen. W. Sikorski zabrał go do Londynu. Przeszedł przeszkolenie cichociemnego i jako oficer łącznikowy Naczelnego Wodza przy Dowódcy Armii Krajowej, został zrzucony do Polski 30/31 III 1942 r.

Od 15 V do 31 X jako inspektor służył w Biurze Inspekcji Komendy Gł. AK. 1 XI 1942 r. został mianowany komendantem Okręgu Krakowskiego AK. 24 III 1944 r. aresztowano go i osadzono w więzieniu przy ul. Montelupich. Dowódca SS i policji w Generalnym Gubernatorstwie W. Koppe za pośrednictwem jego podwładnego bezskutecznie usiłował przekonać KG AK do zmiany stosunku do Niemców. Jeszcze w VII był więziony w Krakowie, po czym został wywieziony do Rzeszy i zamordowany najprawdopodobniej w VIII 1944 r. w KL Sachsenhausen.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
J. Tucholski, Cichociemni, Warszawa 1985; M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990;
Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, pod red. K. Komorowskiego, Warszawa 1996;
W. Bartosz, Spychalski Józef [w:] Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych, t. 6, Kraków 2000;
St. Piwowarski, Spychalski Józef [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XLI/2 z. 169, Warszawa Kraków 2002.