Urodził się 28 stycznia 1903 r. w Warszawie. W 1905 r. z rodzicami przeprowadził się do Kijowa, gdzie ukończył szkołę powszechną. Od I 1918 r. był członkiem 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. T. Kościuszki w Humaniu. W III 1921 r. wraz z harcerzami z Humania przybył do Warszawy. Zamieszkał w Pruszkowie i w 1922 r. zdał maturę w Warszawie.

W latach 1925-1927 był komendantem Hufca Pruszkowskiego. W I 1928 r. został magistrem historii na Uniwersytecie Warszawskim, pracując w czasie studiów jako wychowawca w bursie. W latach 1928-1929 był komendantem Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy. W 1929 r. został powołany do służby wojskowej w Grudziądzu i niebawem zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Od 1929 r. był nauczycielem historii w Gimnazjum im. Św. Stanisława Kostki w Warszawie a potem do 1931 r. wychowawcą w bursie Związku Osadników Wojskowych. W 1933 r. został komendantem Szkoły Instruktorów Zuchowych w Nierodzimiu. Wtedy stworzył zuchową metodę wychowawczą dla chłopców 8 - 11-letnich. Od 1935 r. organizował Ośrodek Harcerski w Górkach Wielkich, tworząc tam Szkołę Instruktorską w 1937 r.

Po wybuchu wojny wrócił do Warszawy służąc w Wojskowym Pogotowiu Harcerzy. 27 IX 1939 r. Naczelna Rada Harcerska przyjęła jego projekt organizacji podziemnego harcerstwa męskiego. Organizacja Harcerzy Związku Harcerstwa Polskiego otrzymała konspiracyjny kryptonim "Szare Szeregi". Jesienią został zaprzysiężony w Służbie Zwycięstwu Polski. Był redaktorem naczelnym "Biuletynu Informacyjnego" - od 5 XI 1939 r. tygodniowego organu prasowego SZP-Związku Walki Zbrojnej Okręgu Warszawa-Miasto, a od 1941 r. centralnego ZWZ-Armii Krajowej, w czasie Powstania wydawanego codziennie, którego nakłady sięgały 47 tys. egz., ostatni redagowany przez niego numer wyszedł 4 X 1944 r.

Od XII 1940 r. był komendantem Organizacji Małego Sabotażu "Wawer". Od IV 1941 do VI 1944 r. pełnił funkcję szefa Biura Informacji i Propagandy Okręgu Warszawskiego ZWZ-AK. Równolegle od 1941 do VIII 1944 r. był referentem kontrwywiadu Oddziału II Komendy Gł. AK. Był autorem m.in. znanej książki "Kamienie na szaniec", wydanej w podziemiu w VII 1943 r. Po upadku Powstania został osadzony w obozie w Pruszkowie, po czym zbiegł z transportu do Rzeszy.

Po wojnie do 1950 r. był asystentem w katedrach pedagogiki Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie się doktoryzował. Od 1946 do 1949 r. był w Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej. W tym czasie był przesłuchiwany w Urzędzie Bezpieczeństwa. Po czym usunięty ze ZHP, a ten wcielony do Związku Młodzieży Polskiej. W IV 1950 r. stracił pracę na Uniwersytecie. W 1956 r. napisał książkę "Zośka i Parasol" o historii harcerskich batalionów AK. W XII 1956 r. reaktywowano ZHP, w którym został przewodniczącym NRH. W IV 1958 r. w proteście przeciw upartyjnianiu ZHP złożył tę funkcję.

W 1958 r. powrócił na Uniwersytet Łódzki, gdzie po habilitacji, w 1969 r. został profesorem, trzy lata później przeszedł na emeryturę.

Zmarł 15 III 1978 r. w Warszawie i został pochowany w kwaterze Szarych Szeregów na Powązkach.

Był odznaczony m.in.: Orderem Polonia Restituta V klasy, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami; pośmiertnie Orderem Polonia Restituta III klasy (2008).

Piotr M. Boroń

Literatura
A. K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 2, Warszawa, 1987;
Harcerski Słownik Biograficzny, t. 1 (pod red. Janusza Wojtyczy), Warszawa 2006;