Urodził się 18 X 1894 r. w majątku Gostków koło Ciechanowa. Uczył się w szkole handlowej w Mławie, a maturę zdał jako ekstern w Mitawie (Jełgawa na Łotwie) w 1912 r. Od 1913 r. studiował chemię na politechnice w Glons w Belgii, gdzie wstąpił do Związku Strzeleckiego.

6 VIII 1914 r. wyruszył z Oleandrów z 1 Kompanią Kadrową, lecz już 7 VIII przeszedł do patrolu konnego Beliny, potem szwadronu, dywizjonu i 1 pułku ułanów Legionów Polskich, walcząc w nim do 4 VII 1916 r. gdy został ranny. W 1917 r. odbył kurs Szkoły Podchorążych w Ostrołęce przy 1 p.uł. Po kryzysie przysięgowym od VIII do IX 1917 r. był internowany w Szczypiornie, po czym rozpoczął studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.

W X 1918 r. zaciągnął się do 3 p.uł. w Lublinie (przemianowanego w XII na 7 p.uł.) i awansował na podporucznika. Walczył z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim, 16 VIII 1920 r. wziął udział w szarży pod Cycowem, później bił się na Suwalszczyźnie z Litwinami i ścigał bolszewików na wschód.

Po wojnie pozostał w 7 p.uł. i stacjonował w Mińsku Mazowieckim od V 1922 r. będąc II zastępcą dowódcy. Od XI 1922 do X 1924 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej, po jej ukończeniu awansował na majora Sztabu Generalnego. Od I 1925 do IV 1928 r. był szefem sztabu 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie. Po czym do końca 1929 r. kierował referatem w Oddziale II Sztabu Głównego, a od I do III 1930 r. był zastępcą szefa Oddziału II SG. Od IV 1930 do VII 1935 r. dowodził 2 p.uł. w Suwałkach, w XII 1932 r. awansując na pułkownika. Od VII 1935 r. był komendantem Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

Od XI 1938 r. szefował Oddziałowi II SG, na którym to stanowisku pozostawał w kampanii 1939 r. 18 IX przeszedł do Rumunii, a następnie przedostał się do Paryża.

Tam od IV do VI 1940 r. był II zastępcą ministra do spraw krajowych, Komendanta Gł. Związku Walki Zbrojnej. Od VII 1940 do końca 1941 r. był szefem Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Od I do VI 1942 r. dowodził 2 Batalionem Oficerskim Brygady Szkolnej w Szkocji. Następnie był tam komendantem Wyższej Szkoły Wojennej. Od IV do VIII 1943 r. pozostawał bez przydziału. Po czym służył w sztabie Inspektora Wyszkolenia Polskich Sił Zbrojnych, a od X 1943 r. był II zastępcą szefa Sztabu NW do spraw Kraju. W VIII 1944 r. został zastępcą dowódcy 3 Dywizji Strzelców Karpackich, z którą brał udział w kampanii włoskiej.

Po wojnie pełnił tę funkcje do XII 1947 r. w Wielkiej Brytanii, gdzie 3 DSK przemianowano na 3 Grupę Dywizyjną Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Pozostał na uchodźstwie i do 1969 r. utrzymywał się z pracy fizycznej.

W 1965 r. awansował na generała brygady.

Był czynny w organizacjach kombatanckich i niepodległościowych, m.in. od 1969 r. do śmierci był prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie.

Zginął w wypadku 19 I 1978 r. w Londynie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Polonia Restituta III klasy, Krzyżem Niepodległości, sześciokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana lit.:
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej, Warszawa 1990;
T. Kryska-Karski, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991;
H. Korczyk, Smoleński Marian Józef [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXIX/2 z. 161, Warszawa - Kraków 1999;
J. M. Majchrowski, Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału, Kraków 2002.