Urodził się 10 X 1895 r. w Nowym Targu. Uczył się od 1906 do 1914 r. w gimnazjum klasycznym w Nowym Targu (zapewne tam zdając maturę), gdzie od 1912 r. należał do Polowych Drużyn Podhalańskich.

Od VIII 1914 r. służył w oddziałach strzeleckich J. Piłsudskiego, a następnie w 2 pułku piechoty Legionów Polskich. Od 1915 do III 1918 r. był dowódcą plutonu w 2 pp II Brygady, w tym okresie został dwukrotnie ranny i mianowany podporucznikiem w 1917 r. W II 1918 r. wraz z II Brygadą przeszedł przez front pod Rarańczą i w II Korpusie Strzelców Polskich na Ukrainie w V 1918 r. walczył pod Kaniowem. Trafił do niemieckiej niewoli, z której rychło zbiegł i ukrywając się w Kijowie, od VII do XII 1918 r. działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Powrócił do Polski i od I 1919 r. był dowódcą kompanii Szkoły Podchorążych w Warszawie, a od IV 1920 r. kompanii Szkoły Podoficerów Piechoty w Dęblinie.

Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej dowodząc batalionem 105 pp od V do IX 1920 r.

Po czym zweryfikowany jako kapitan, dowodził baonem w Centrum Wyszkolenia Podoficerów Piechoty w Chełmnie. W 1922 r. skończył kurs dowódców baonów, po czym dowodził baonem w 27 pp w Częstochowie, później był kwatermistrzem pułku; w 1924 r. awansował na majora. Od IV 1928 r. służył w 27 pp, jako komendant obwodowy przysposobienia wojskowego. Od V 1930 do III 1932 r. był dowódcą baonu w 61 pp w Bydgoszczy. Po czym do III 1937 r. dowodził baonem "Ostróg" Korpusu Ochrony Pogranicza; awansując w 1935 r. na podpułkownika. Po ukończeniu kursu dowódców pułku w Rembertowie w 1937 r., był zastępcą dowódcy 19 pp we Lwowie.

W kampanii 1939 r. był dowódcą Ośrodka Zapasowego 6 Dywizji Piechoty we Lwowie i walczył dowodząc 119 pp rezerwowym w obronie miasta do 22 IX. Po kapitulacji uniknął niewoli i przeszedł do konspiracji.

Od V 1940 r. był komendantem Okręgu Stanisławów Związku Walki Zbrojnej (ZWZ-1), a do X 1941 r. pełnił obowiązki komendanta Okręgu Lwów ZWZ - Armii Krajowej.

Został aresztowany 17 XII 1942 r. i osadzony w więzieniu przy ul. Łąckiego we Lwowie do VIII 1943 r., następnie w niemieckich obozach: KL Majdanek, od IV 1944 r. KL Auschwitz, od X 1944 r. KL Buchenwald, w których działał w konspiracji wojskowej.

W IV 1945 r. został uwolniony przez Amerykanów. Wycieńczony i schorowany do VI 1947 r. leczył się w polskim szpitalu wojskowym w Warburgu, po czym chory wrócił do Polski.

Pracował od X 1947 do XII 1948 r. w cukrowni we Wschowie, a do 1955 r. w Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinku.

Zmarł 17 VII 1958 r. Świdrze i spoczął w kwaterze powstańczej na Powązkach.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, pod red. K. Komorowskiego, Warszawa 1996;
G. Mazur i J . Węgierski, Smereczyński Władysław [w:] Konspiracja lwowska. Słownik biograficzny 1939-1944, Katowice 1997;
G. Mazur i J . Węgierski, Smereczyński Władysław [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXIX/2 z. 162, Warszawa 1999;
W. K. Cygan, Smereczyński Władysław "Rola" [w:] Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny, t. IV, Warszawa 2006.