Urodził się 21 II 1890 r. w Warszawie. Za udział w strajku szkolnym w 1905 r. został relegowany ze szkoły realnej w Warszawie. W 1906 r. wstąpił do "Sokoła". Tylko od 1907 do II 1908 r. uczęszczał do Gimnazjum J. Kreczmara w Warszawie, gdyż nie mógł opłacić czesnego. Wyjechał do Odessy, gdzie od 1908 do 1911 r. pobierał nauki w Junkierskiej Szkole Piechoty, a po jej ukończeniu służył w 8 pułku strzelców armii rosyjskiej.

Od VIII do X 1914 r. dowodził kompanią 8 ps, po czym był oficerem sztabu 2 Brygady Piechoty, w V 1915 r. powrócił do dowodzenia kompanią, a od VII 1916 r. pełnił obowiązki dowódcy batalionu 8 ps. W X przeszedł do 49 pułku piechoty, gdzie od II 1917 r. p.o. dowódcy baonu, a po awansie na kapitana od XII był dowódcą baonu.

Zgłosiwszy się w I 1918 r. do Oddziału Polskiego w Odessie był w nim dowódcą baonu i Legii Rycerskiej. W IV, po rozwiązaniu OP, wszedł w skład zarządu Związku Wojskowych Polaków. Od XI 1918 r. był w Odessie szefem biura werbunkowego 4 Dywizji Strzelców Polskich, a od I 1919 r. był zastępcą dowódcy i od IV dowódcą 15 pułku strzelców polskich 4 DSP, w VI powrócił do Polski.

Od VII 1919 do IV 1920 r. dowodził 31 pp, następnie batalionem 37 pp w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po wojnie nadal służył w 37 pp w Kutnie do VII 1928 r. będąc kolejno m.in.: dowódcą batalionu, kwatermistrzem i zastępcą dowódcy pułku; awansując na majora i podpułkownika. Od VII 1928 do XII 1935 r. był dowódcą 64 pp w Grudziądzu; awansując w 1931 r. na pułkownika. W 1936 r. został dowódcą piechoty dywizyjnej 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy.

Stanowisko to zajmował w kampanii 1939 r. biorąc w niej udział w składzie Armii "Pomorze" w bitwie nad Bzurą i w walkach w obronie Warszawy, w trakcie których został ciężko ranny.

Po leczeniu i rekonwalescencji od V 1940 do XI 1942 r. był Komendantem Rezerw Krajowych Komendy Gł. Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej. W IV 1942 r. został też komendantem Obszaru Warszawskiego AK, którym był do X 1944 r.; w VIII 1942 r. został mianowany generałem brygady.

W czasie Powstania przebywał w Śródmieściu-Północ i 25 IX został szefem sztabu Delegatury Ministerstwa Obrony Narodowej.

Po zakończeniu walk trafił do niewoli i był więziony w obozach: Langwasser, Colditz, Titmoning i Markt-Pongau, a po wyzwoleniu przebywał w Murnau.

W 1946 r. powrócił do Polski i był wieloletnim pracownikiem spółdzielni inwalidzkich. Od 1956 r. był działaczem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a od 1964 do 1969 r. wiceprezesem Zarządu Gł. ZBoWiD.

Zmarł 28 XII 1971 r. w Warszawie i spoczął na Powązkach.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Orderem Polonia Restituta IV klasy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
A.K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1, Warszawa 1987;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990;
T. Kryska-Karski, St. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991;
A.K. Kunert, Skroczyński Albin [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXVIII/3 z. 158, Warszawa 1998.