Urodził się 30 V 1881 r. w Tuszowie Narodowym koło Mielca. Uczył się w gimnazjum i seminarium nauczycielskim w Rzeszowie oraz w III Gimnazjum Klasycznym we Lwowie, gdzie zdał maturę w 1902 r. Po czym studiował na Wydziale Dróg i Mostów Politechniki Lwowskiej, w 1908 r. zostając inżynierem. W czasie studiów odbył roczną służbę z armii austriackiej awansując w 1905 r. na podporucznika.

W 1908 r. był współtwórcą Związku Walki Czynnej, członkiem jej władz i wykładowcą wojskowym. Od 1910 r. był we władzach Związku Strzeleckiego. Z ramienia Stronnictwa Postępowo-Demokratycznego w 1912 r. wszedł w skład Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych.

W VIII 1914 r. został szefem Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego. Od X 1914 r. organizował szkołę podchorążych Legionów Polskich w Krakowie, której został komendantem. W 1916 r. awansował na podpułkownika i na przełomie IX i X dowodził 3 pułkiem piechoty. Od III 1917 r. był szefem Inspektoratu Zaciągu, a od VI komendantem Obozu Ćwiczeń Polskiej Siły Zbrojnej w Zegrzu. Po kryzysie przysięgowym od IX 1917 r. dowodził Ośrodkiem Uzupełnień Polskiego Korpusu Posiłkowego w Bolechowie. Do końca II do IV był internowany w obozie w Dulfalvie na Węgrzech.

1 XI 1918 r. wojna polsko-ukraińska zastała go w Przemyślu, gdzie został dowódcą obrony zachodniej części miasta, po czym był kwatermistrzem Armii "Wschód", dowodził grupą operacyjną i dywizją.

W VIII 1919 r. został dowódcą 9 Dywizji Piechoty i Grupy Poleskiej walcząc z bolszewikami. W V 1920 r. awansowa na generała podporucznika (brygady). W czasie tzw. wyprawy kijowskiej dotarł ze swoją Grupą po Dniepr. W VI i VII w walkach odwrotowych bezskutecznie bronił m.in. Twierdzę Brześć. W VIII 1920 r. na czele 5 Armii walcząc nad Wkrą dopomógł w zwycięstwie w bitwie warszawskiej, a potem na czele 3 Armii walczył na Wołyniu, Polesiu i Wileńszczyźnie.

Po awansie na gen. porucznika (dywizji) od IV 1921 do XII 1922 r. pełnił obowiązki szefa Sztabu Generalnego. Od 16 XII 1922 do 26 V 1923 r. był premierem i ministrem spraw wewnętrznych. Od XI 1923 do II 1924 r. służył jako Generalny Inspektor Piechoty. Od 14 II 1924 do 14 XI 1925 r. był ministrem spraw wojskowych i popadł w kolejny, od czasów służby w Legionach, spór z Marszałkiem J. Piłsudskim. W XII 1925 r. został dowódcą Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie. W czasie przewrotu majowego 1926 r. przyjął bierną postawę wyczekiwania. Od III 1928 został odwołany ze stanowiska i do IX 1939 r. nie uzyskał żadnego przydziału w wojsku.

Po 1928 r. przebywał głównie poza Polską, zwłaszcza we Francji i oprócz pisarstwa z dziedziny historii, wojskowości i stosunków międzynarodowych, zaangażował się w działalność polityczną przeciw piłsudczykom, w 1936 r. stając się jednym z organizatorów tzw. Frontu Mores i rok później Stronnictwa Pracy.

We 18 IX 1939 r. przez Rumunię wyjechał z Polski do Paryża, gdzie 30 IX został premierem i ministrem spraw wojskowych, a 7 XI Naczelnym Wodzem we władzach RP na uchodźstwie. Organizował Polskie Siły Zbrojne, a po klęsce Francji ewakuował się do Londynu, gdzie odtwarzał u boku Wielkiej Brytanii wojska polskie, w XII 1940 r. awansując na generała broni.

W VII 1941 r. po agresji Rzeszy na ZSRR podpisał z Sowietami układ umożliwiający tworzenie tam Armii Polskiej i "amnestię" dla obywateli polskich, jednak bez gwarancji granic Polski, co wywołało kryzys polityczny we władzach polskich.

W IV 1943 r. po ujawnieniu przez Niemców zbrodni w Katyniu, jego rząd zwrócił się o wyjaśnienie sprawy przez Międzynarodowy Czerwony Krzyż, na co ZSRR zareagował zerwaniem stosunków dyplomatycznych.

4 VII 1943 r. zginął w katastrofie lotniczej pod Gibraltarem w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach. Został pochowany na cmentarzu lotników polskich w Newark, w 1993 r. jego prochy spoczęły na Wawelu.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari II i V klasy, Orderem Polonia Restituta I i III klasy, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych czterokrotnie; pośmiertnie Orderem Orła Białego (1943).

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
T. Kryska-Karski i St. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991;
J. Stańczyk, Sikorski Władysław [w:] Słownik biograficzny Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku, Warszawa 2004.