Urodził się 4 VI 1899 r. w Rzeszowie. Uczył się od 1910 r. w VII Gimnazjum we Lwowie.

15 VII 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich i służył III batalionie 6 pułku piechoty. Walczył na Wołyniu. Ukończył kurs oficerski w Dęblinie. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej. W VII 1918 r. przedostał się do Kijowa i działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. W VIII skierowany na Kubań do tworzącej się 4 Dywizji Strzelców Polskich trafił do 13 pułku strzelców polskich i walczył z bolszewikami w Odessie.

W VI 1919 r. z 4 DSP powrócił do Polski i walczył z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. Po przekształceniu 13 psp w 28 pułk piechoty (Strzelców Kaniowskich) walczył przeciwko bolszewikom na froncie północnym, w VIII 1920 r. w obronie Warszawy, a później na Wołyniu.

Po wojnie wraz z 28 pp stacjonował w Łodzi, lecz wkrótce odbył kurs dokształcający przy Dowództwie Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie i w VI 1921 r. zdał maturę. W XI 1921 r. został oddelegowany na studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Politechniki Lwowskiej, które ukończył w III 1926 r. z tytułem inżyniera. Po czym służył w 23 pp we Włodzimierzu, a następnie w sztabie DOK II w Lublinie. Od VII 1927 do XII 1929 r. dowodził kompanią, a później był adiutantem 26 pp w Gródku Jagiellońskim, awansując w 1928 r. na kapitana. Od I 1929 do IX 1930 r. służył w sztabie DOK VI Lwów, a następnie kierował referatem lasów w DOK IX w Brześciu. Od IV 1932 r. był kierownikiem referatu budownictwa sportowego Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. Po ukończeniu kursu oficerów sztabowych w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, od IX 1933 r. służył w 26 pp. Po awansie na majora, od V 1936 r. dowodził batalionem 78 pp w Baranowiczach, a po dwóch latach przeniesiono go do 40 pp we Lwowie.

W kampanii 1939 r. od 7 IX walczył na czele III baonu 40 pp, kierując obroną północnej części Woli.

Po kapitulacji Warszawy uniknął niewoli i wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski. Od X 1939 r. był szefem Oddziału I Dowództwa Gł. SZP, a następnie Komendy Gł. Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej. Należy mu przypisać sukcesy w scalaniu organizacji konspiracji zbrojnej z ZWZ-AK. Na początku 1943 r. był współinicjatorem stworzenia organizacji "Nie". Od VII 1944 r. był też zastępcą szefa sztabu KG AK do spraw organizacyjnych.

W powstaniu był w II rzucie KG AK, a od 7 VIII zastępcą dowódcy Grupy "Północ" na Starówce i 2 dni później został ciężko ranny. 29 IX 1944 r. awansował na pułkownika. Po powstaniu przebywał w niewoli w Lamsdorf (Łambinowice) i Woldenberg Dobiegniew).

Od III do V 1945 r. był komendantem Obszaru Południowego "Nie", po czym Obszaru Południowego Delegatury Sił Zbrojnych. We IX był współorganizatorem Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość", a od X 1945 r. wiceprezesem Zarządu Gł. "WiN" i prezesem Obszaru Południowego. 5 XI 1945 r. został aresztowany w Łodzi i 3 II 1947 r. skazany na 6 lat więzienia, dwa dni po wyroku został ułaskawiony. Po czym pracował w Departamencie Budownictwa Ministerstwa Obrony Narodowej.

Ponownie został aresztowany we IX 1949 r. i bez wyroku więziony do VIII 1953 r.

Od 1954 do 1964 r. był zatrudniony w Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego w Warszawie, a potem w Instytucie Organizacji i Mechanizacji Budownictwa do 1973 r. Był działaczem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, jednak w 1988 r. odmówił przyjęcia od Rady Państwa awansu na generała brygady.

Zmarł 25 VII 1990 r. w Warszawie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, ośmiokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990;
G. Mazur, Sanojca Antoni [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXIV/4, z. 143, Wrocław 1993;
A. Zagórski, Sanojca Antoni... [w:] Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939-1956, t. 3, Kraków 1998.