Urodził się 31 X 1895 r. w Aszchabadzie (Turkmenistan wówczas w Rosji). Uczęszczał do szkoły średniej we Władykaukazie i tam w 1914 r. zdał maturę. Po czym uczył się w szkole kadetów, a w V 1915 r. ukończył Konstantynowską Szkołę Artylerii w Piotrogrodzie (Petersburg). Następnie walczył w szeregach armii rosyjskiej na froncie zachodnim, z której zdezerterował w 1917 r.

Od VII 1920 r. służył w Wojsku Polskim, awansując na podporucznika. Początkowo został przydzielony do artylerii lecz niebawem do Oddziału II Sztabu Generalnego.

W wojnie polsko-bolszewickiej służył w wywiadzie na Froncie Środkowym, w tym również na tyłach wroga. Od I do IV 1921 r. organizował w Pskowie placówkę wywiadowczą.

Od VII 1921 do 1924 r. był oficerem 4 pułku artylerii ciężkiej w Łodzi, a następnie 10 pułku artylerii polowej w Łodzi. Od 1925 służył w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, od 1926 do 1932 r. będąc wykładowcą CWA, a w latach 1932-1938 Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu; w 1936 r. awansował na majora. Następnie do lata 1939 r. służył w 25 pułku artylerii lekkiej w Ostrowie Wielkopolskim. Po czym dowodził Ośrodkiem Zapasowym Artylerii Ciężkiej nr 4 w Przemyślu.

W kampanii 1939 r. stał na czele OZAC nr 4 i wraz z nim został dyslokowany do Sambora a następnie do Podhajec. Uniknął niewoli i przedostał się na Podlasie.

Później ukrywał się w Warszawie, gdzie służył W Oddziale VI, a potem w Oddziale I Komendy Gł. Związku Walki Zbrojnej. W II 1942 r. scalił struktury wojskowe Komendy Obrońców Polski z Armią Krajową. Od X 1942 do I 1944 r. był komendantem Inspektoratu Rejonowego Lublin AK, po czym służył w sztabie Okręgu Lublin AK. W IV 1944 r. został przeniesiony do KG AK i służył w Wydziale Artylerii; w III 1944 awansując na podpułkownika.

W Powstaniu dowodził 3 kompanią batalionu "Miłosz" walcząc w Śródmieściu-Południe. Po upadku Powstania wyszedł z ludnością cywilną.

Ukrywał się w Milanówku a potem w Częstochowie, gdzie w XII 1944 r. został dowódcą Okręgu Poznań AK i przedostał się do Ostrowa Wlkp., obejmując komendę okręgu; awansując na pułkownika.

W II 1945 r. w Poznaniu powołał komendę Okręgu AK w likwidacji i dowodził oddziałami AK w walkach o poznańską cytadelę.

Nie ujawnił się przed Sowietami i w V 1945 r. przekształcił podległe mu struktury w Wielkopolską Samodzielną Grupę Operacyjną "Warta". Podporządkował się Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj i został delegatem na Okręg Poznań. Wbrew rozkazowi DSZ nie rozwiązał WSGO "Warta". W VIII 1945 r. podporządkował WSGO "Warta" Zrzeszeniu Wolność i Niezawiłość lecz jej nie rozwiązał, tylko przekazał część oficerów do dyspozycji WiN. W XI 1945 r. formalnie rozwiązał WSGO "Warta".

26 XI 1945 r. został aresztowany w Poznaniu, podczas okrutnego śledztwa milczał.

Popełnił samobójstwo 20 V 1946 r. w poznańskim więzieniu, na wieść o przejęciu jego grypsów.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990;
Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, pod red. K. Komorowskiego, Warszawa 1996;
A.Łuczak, Andrzej Rzewuski [w:] Konspiracja i opór społeczny w Polsce 1944-1956. Słownik biograficzny, t. IV, Kraków 2010.