Urodził się 30 X 1889 r. w Sądowej Wiszni. Po relegowaniu go z gimnazjum w Przemyślu za zorganizowanie kół samokształceniowych, zdał maturę w gimnazjum w Jarosławiu w 1910 r. Po rozpoczęciu studiów prawniczych na Uniwersytecie we Lwowie, od 1910 r. był członkiem "Zarzewia", później też "Armii Polskiej". Od 1911 do 1912 r. odbył służbę w armii austriackiej, kończąc szkołę oficerską. Po czym powrócił do Sądowej Wiszni, gdzie był komendantem oddziału Polskich Drużyn Strzeleckich.

W 1913 r. przybył do Brazylii, gdzie organizował drużyny PDS i był ich komendantem. Od 1914 r. w obu Amerykach prowadził akcję propagandy i zbierania funduszy dla Legionów Polskich.

Po dotarciu do Francji, w IV 1919 r. w randze podporucznika dowodził plutonem w 21 pułku strzelców polskich w Armii gen. J. Hallera. W V 1919 r. powrócił do Polski wraz z 21 psp, przemianowanym na 145 pułk strzelców kresowych w 18 Dywizji Piechoty.

Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, jako dowódca kompani i adiutant 145 psk, który w III 1921 r. przemianowano na 72 pułk piechoty.

Od VI 1921 r. służył w sztabie Ministerstwa Spraw Wojskowych, a od I 1922 r. w Szefostwie Administracji Armii. Wówczas studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim i w tamtejszej Szkole Nauk Politycznych. We IX 1923 r. powrócił na stanowisko dowódcy kompanii w 72 pp w Radomiu, a miesiąc później został skierowany na kurs doszkolenia w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Następnie w 1926 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną i został w niej asystentem taktyki piechoty. Od lata 1928 do XII 1929 r. był dowódcę batalionu w 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku. Po czym został szefem sztabu 8 DP w Modlinie. Od X 1931 r. był szefem wydziału wyszkolenia w MSWojsk. Po awansie na podpułkownika dyplomowanego w 1935 r. został zastępcą dowódcy 49 pp w Kołomyi. Od III 1938 r. pracował w Wojskowym Instytucie Naukowo-Badawczym, najpierw jako zastępca, a po pół roku (do IX 1939 r.) szef WINB.

W kampanii 1939 r. od 11 IX był szefem sztabu obrony Lwowa. Po kapitulacji uniknął niewoli i przedostał się do Paryża.Tam od XII 1939 do VI 1940 r. był kierownikiem działu propagandy Komendy Gł. Związku Walki Zbrojnej. Później został przydzielony do Armii Polskiej na Wschodzie.

Od 1945 r. był komendantem Szkół Junaków i Młodszych Ochotniczek i awansował na pułkownika. Zdemobilizowany w 1947 r. osiadł w Londynie, gdzie był działaczem kombatanckim na uchodźstwie.

Zmarł 7 VII 1970 r. w Londynie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta IV klasy.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990;
T. Łaszczewski, Ryziński Kazimierz [w:] Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939-1956, t. 9, Kraków 2003.