Urodził się 12 VIII 1887 r. w Warszawie, gdzie pewnie zdał maturę ok. 1906 r., a następnie ukończył wyższe studia prawnicze (prawdopodobnie z tytułem doktora) zapewne na jednym z rosyjskich uniwersytetów.

W czasie wojny światowej działał w Kijowie w Centralnym Komitecie Obywatelskim Królestwa Polskiego w Rosji. W czasie przewrotu październikowego 1917 r. w Rosji, by krótko więziony przez bolszewików. Po czym powrócił do Polski, gdzie stan wzroku uniemożliwił mu służbę w wojsku. Pracował w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych nad ordynacją wyborczą do Sejmu i Senatu.

Od V 1927 do XI 1938 r. był dyrektorem administracyjnym - zastępcą dyr. naczelnego Polskiego Czerwonego Krzyża.

W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie. Od II 1941 do VII 1944 r. był dyrektorem Departamentu Sprawa Wewnętrznych Delegatury Rządu i utrzymywał kontakty z delegaturami okręgowymi. W III 1942 r. współtworzył komórkę "Zachód" - konspirację Polskiego Związku Zachodniego i opiekę nad Polakami wywiezionymi do Rzeszy. Wchodził też w skład Związku Północnego, mającego po wojnie przejąć władzę polską w Prusach Wschodnich. Zapewniał warunki działania Tymczasowemu Komitetowi im. Konrada Żegoty i Radzie Pomocy Żydom. Od X 1943 r. wchodził w skład Społecznego Komitetu Antykomunistycznego.

W czasie Powstania przebywał z Komendą Gł. Armii Krajowej, lecz wyszedł z niego wraz z ludnością cywilną.

Z początkiem X 1944 r. w Milanówku został dyrektorem Biura Prezydialnego Krajowej Rady Ministrów odpowiedzialnym m.in. za łączność z szefami departamentów. Przedostawszy się do Krakowa 17 IV 1945 r. został aresztowany i po śledztwie na pl. Inwalidów przewieziony do Moskwy, gdzie przesłuchiwano go w sprawie tzw. procesu szesnastu.

Po interwencji wicepremiera St. Mikołajczyka w jesieni powrócił do Polski, tu jednak został aresztowany i skazany na 2 lata więzienia. W 1946 r. Za wstawiennictwem Jakuba Bermana, który zaświadczył o jego działalności w "Żegocie" został zwolniony i rozpoczął pracę w Oddziale Zrzeszenia Samorządu Terytorialnego w Bydgoszczy.

Gdzie ponownie go aresztowano 15 VI 1946 r. i przewieziono do więzienia Mokotowskiego. Tu mimo tortur odmawiał oczernienia Delegatury Rządu o współpracę z Niemcami.

Zamordowany 8 IX 1949 r. w Warszawie, został zakopany we wspólnym grobie na terenie Powązek, a po ekshumacji pochowany tam w grobie rodzinnym.

Był odznaczony m.in.: Orderem Polonia Restituta IV klasy; pośmiertnie Krzyżem Armii Krajowej (1970).

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
A.K. Kunert, Rutkowski Leopold [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXIII/2 z. 137, Wrocław 1991;
W. Grabowski, Polska tajna administracja cywilna 1940-1945, Warszawa 2003.