Urodził się 12 V 1898 r. w Przemyślu. Ukończył gimnazjum w Stryju.

W VIII 1914 r. zaciągnął się do oddziałów strzeleckich i otrzymał przydział do formowanego 3 pułku piechoty Legionów Polskich. Od IX służył w konnym oddziale zwiadowczo-dywersyjnym na tyłach wroga. W XII 1914 r. dostał się do rosyjskiej niewoli i został osadzony w obozie pod Moskwą. W XII 1915 r. skierowano go na roboty na Krym, skąd uciekł w II 1916 r. i działał w polskich ośrodkach wywiadowczych m.in. w Moskwie i Taszkiencie, a od IV 1917 r. w biurze werbunkowym w Kijowie.

W II 1918 r. wstąpił do II Korpusu Polskiego i 11 V walczył w bitwie pod Kaniowem. Po uniknięciu niemieckiej niewoli działał w polskim wywiadzie i ewakuował Polaków do Murmańska w celu transportu do Francji. W VI został aresztowany przez bolszewików i przewieziony do Piotrogrodu (Petersburga), skąd natychmiast uciekł do Moskwy, gdzie ponownie go zatrzymali, lecz stąd też zbiegł w VIII i przedostał się na Kubań do 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. L. Żeligowskiego. Służył w jej zwiadzie konnym w Odessie, gdzie w XII 1918 r. dostał się do ukraińskiej niewoli, z której po kilkunastu dniach zbiegł.

Przedostał się do Chełma, gdzie ostatnich dniach 1918 r. wstąpił do 2 pp Leg. Wziął udział w wyzwoleniu Wilna w IV 1919 r. i awansował na podporucznika, a po roku na porucznika. Walcząc w wojnie polsko-bolszewickiej został ciężko ranny w VII 1920 r. dowodząc kompanią karabinów maszynowych 2 pp, do którego powrócił w XII 1920 r. Od II 1921 r. był adiutantem dowódcy 2 Dywizji Piechoty Leg., a od VI 4 Brygady P. Leg. Od XI 1921 do I 1924 r. służył w 6 pułku strzelców podhalańskich w Stryju (zapewne wtedy, zdał maturę w stryjskim gimnazjum) i awansował na kapitana.

Następnie po ukończeniu Szkoły Pilotów w Bydgoszczy i Wyższej Szkoły Pilotów w Grudziądzu, od X 1924 do V1927 r. dowodził eskadrami w pułkach lotniczych: 3 (Poznań-Ławica), 6 (Lwów-Skniłów) i 1 (Warszawa). Potem przez rok dowodził kompanią w 82 pp w Brześciu.

Od VI 1928 do IV 1930 r. służył w 11 a po przemianowaniu 5 p.lot. w Lidzie, poczym dowodził eskadrą w 4 p.lot. w Toruniu i od III 1931 r. w 5 p.lot. Od II 1934 r. był dowódcą dywizjonu w 5 p.lot., a od IV 1936 r. eskadrą w 4 p.lot.

Dowodząc dywizjonem w 3 p.lot. w XI 1937 r. ukończył Wyższą Szkołę Lotniczą. W VI 1938 r. został dowódcą II dywizjonu towarzyszącego w Bydgoszczy złożonego z wydzielonych z 4 p.lot. 46 i 49 eskadry i w 1939 r. awansował na podpułkownika.

W Kampanii 1939 r. dowodził swym dywizjonem, a po jego rozformowaniu przez Rumunię dotarł w X do Francji, gdzie brał udział w organizacji Polskich Sił Powietrznych. W XII 1939 r. został przeniesiony do Anglii.

Od VII 1940 do VII 1941 r. dowodził 301 dywizjonem Ziemi Pomorskiej. Po czym służy w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i był jego oficerem łącznikowym przy 138 dywizjonie specjalnym. W XI 1942 wziął udział w locie do Polski i zrzuceniu 3 cichociemnych.

Po kursie szkoleniowym został zrzucony do Polski 25/26 I 1943 r. w rejonie Białobrzegów pod Radomiem. Od II był szefem Wydziału Lotnictwa w Oddziale III Komendy Gł. Armii Krajowej i awansował na pułkownika.

29/30 V 1944 r. w akcji "Most II" odleciał do Anglii, celem zreferowania potrzeb lotniczego wsparcia dla przygotowań do powstania i powrócił do Oddziału VI Sztabu NW.

Jako cichociemny powrócił do Kraju 16/17 X 1944 r. w rejonie Janowa pod Częstochową. 22 X ponownie objął Wydział Lotnictwa KG AK.

W III został aresztowany w Łodzi i w VII 1945 r. przewieziony do więzienia w Mokotowie. Złożył tam memoriał o konieczności reorganizacji Sił Powietrznych "ludowego" WP i mimo zarzutów został zwolniony w 1946 r.

Nie zaprzestał działalności konspiracyjnej. Osaczony listami gończymi dopiero w 1949 r., przez Szczecin i Szwecję przedostał się do Londynu.

Zmarł 14 III 1954 r. w Londynie i został tam pochowany.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
J. Tucholski, Cichociemni, Warszawa 1985;
A. K. Kunert, Rudkowski Roman [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXII/4 z. 135, Wrocław 1991;
A. K. Kunert, Rudkowski Roman [w:] Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 3, Warszawa 1991.