Urodził się 25 XII 1895 r. w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie w gimnazjum polskim zdał maturę w 1912 r. , a od 1911 r. prowadził zastęp skautów. Od 1912 r. uczęszczał do Średniej Szkoły Mechaniczno-Techniczna M. Mittego w Warszawie, gdzie w 1913 r. wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich, a w I 1914 r. ukończył kurs podoficerski w Rabce.

Od VIII 1914 r. służył w Legionach Polskich jako sekcyjny w V batalionie, w XII 1914 r. został dowódcą plutonu w 5 pułku piechoty i awansował na podporucznika, a od 1915 r. był adiutantem I baonu 5 pp. W bojach legionowych został 3-krotnie ranny. Po kryzysie przysięgowym w VII 1917 r. był internowany w Beniaminowie. Od II 1918 r. służył w Polskiej Sile Zbrojnej jako wykładowca a potem dowódca klasy w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej.

W XI 1918 r. wziął udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie i nadal był dowódcą klasy w SPP. Od IV do VII 1919 r. walczył z bolszewikami w składzie 34 pp. W X 1919 r. ukończył Wojenną Szkołę Sztabu Generalnego i awansował na kapitana dyplomowanego. Od XII 1919 do VIII 1920 r. był szefem Oddziału II kolejno: Frontu Południowo-Wschodniego, Frontu Środkowego, Grupy Uderzeniowej gen. E. Śmigłego-Rydza i 2 Armii. Po czy był szefem Oddziału III, a od XI 1920 r. szefem Oddziału II 4 Armii.

Od II 1921 r. był zastępcą szefa Oddziału III Naczelnego Dowództwa, a następnie kierował sekcją planów Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej. W X 1922 r. ukończył roczny kurs doszkoleniowy w Wyższej Szkole Wojennej, a następnie kilkumiesięczny staż w 41 pp w Suwałkach. Po czym kierował Wydziałem Naukowo-Wydawniczym i był zastępcą szefa Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego. Od IX 1926 do II 1930 r. był I oficerem w sztabie Inspektora gen. J. Rybaka. Po czym został dowódcą 55 pp w Lesznie. Od XI 1935 r. dowodził Brygadą Korpusu Ochrony Pogranicza "Podole" w Czortkowie, a od VII 1938 r. piechota dywizyjną 2 Dywizji Piechoty w Kielcach. W VI 1939 r. został organizatorem i dowódcą Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej.

W kampanii 1939 r. walczył na czele WBPM, po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim 18-20 IX uniknął niewoli i przedostał się do Warszawy.

W pierwszych dniach X 1939 r. został Szefem Sztabu i zastępca Dowódcy Gł. Służby Zwycięstwu Polski. Od I 1940 r. jako komendant Obszaru nr 1 (Warszawa) Związku Walki Zbrojnej, pełnił obowiązki komendanta ZWZ okupacji niemieckiej, a od III także okupacji sowieckiej i został awansowany na generała brygady.

30 VI 1940 r. został Komendantem Gł. ZWZ, a 14 II 1942 r. Dowódcą Armii Krajowej. Od XII 1942 r. był również Delegatem Ministra Obrony Narodowej w Kraju.

Gestapo aresztowało go 30 VI 1943 r. w Warszawie i niezwłocznie przetransportowało do Berlina. Tam odmówił udziału w jakiejkolwiek wspólnej z Niemcami akcji antysowieckiej i w VII 1943 r. został osadzony w KL Sachsenhausen. 1 I 1944 r. został awansowany na gen. dywizji.

Został zamordowany najprawdopodobniej w pierwszych dniach VIII 1944 r. w Sachsenhausen.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, ośmiokrotnie Krzyżem Walecznych; pośmiertnie Orderem Orła Białego (1995).

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:

A. K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1, Warszawa 1987;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990;
T. Kryska-Karski, St. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991.