Urodził się 4 XI 1896 r. w Tyflisie (Tbilisi). Od 1907 r. uczył się w gimnazjum w Tyflisie, w Tomsku i w Moskwie, gdzie zdał maturę w 1915 r. Od 1912 r. w Moskwie należał do polskiego sokolstwa.

Wstąpił do armii rosyjskiej i od IV do X 1916 r. uczył się w szkole oficerskiej w Tyflisie, potem walczył na froncie zachodnim. Od XI do XII 1917 r. służył w polskim pułku im. B. Głowackiego w Moskwie. Po czym przez Murmańsk dotarł do Francji, gdzie od II 1918 r. służył w 3 pułku strzelców polskich, ukończył kurs specjalny grenadierów i walczył w Lotaryngii w stopniu podporucznika.

W IV 1919 z armią gen. J. Hallera powrócił do Polski i w składzie 3 psp walczył z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. 1 IX 1919 r. 3 psp przemianowano na 45 pułk piechoty, w którym służył do VII 1920 r. Po czym został przeniesiony do 43 pp i jako dowódca kompanii kontynuował walkę z bolszewikami. 12 IX 1920 r. został rany, a po rekonwalescencji powrócił do 43 pp w Dubnie. Od 29 IX 1921 do VII 1925 r. był dowódcą kompanii 44 pp w Równem, w lecie 1923 r. na krótko przeniesiony do 43 pp. Od VII 1925 do XII 1926 r. był II oficerem w sztabie 13 Dywizji Piechoty w Równem. Po czym powrócił do 44 pp, w którym do I 1927 r. był dowódcą kompanii, a potem do 1935 r. adiutantem pułku. Od 1935 do 1939 r. był komendantem Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty 13 DP przy 44 pp, w 1936 r. awansując na majora.

W VIII 1939 r. został dowódcą II batalionu 38 pp w Przemyślu. W Kampanii 1939 r. walczył o Tarnów, bronił linii Dunajca, przebijał się w rejon Przemyśla, 20 IX jego pułk został rozbity pod Lwowem. Uniknął niewoli i dotarł do Dubna, gdzie został aresztowany przez Sowietów. Udało mu się zbiec z transporty do obozu na stacji w Płoskirowie, a następnie przedostać jesienią 1939 r. do Warszawy.

Z początkiem 1940 r. został zaprzysiężony w Związku Walko Zbrojnej. W konspiracji zajmował się szkoleniem nowych podchorążych rezerwy piechoty. W VII 1941 r. został wysłany przez Komendę Gł. ZWZ na Wołyń na czele grupy przeprowadzającej rozpoznanie i tworzącej struktury ZWZ. Stworzył tam podwaliny pod siatkę wywiadowczą Oddziału II KG ZWZ - Ekspozytura Wschód-Wołyń. Po czym w XI został skierowany do Obszaru Lwów ZWZ, gdzie od XII 1941 do II 1942 r. organizował struktury ZWZ na zachód od Lwowa. Po czym do VII 1942 r. był komendantem Okręgu Wołyń Armii Krajowej. Powróciwszy do Warszawy poświęcał się szkoleniu podchorążych i żołnierzy Grupy Wojsk Polskich "Edwarda" podpułkownika E. F. Pfeiffera. 3 V 1944 r. awansował na ppłk.

Wziął udział w Powstaniu, w którym m.in. od 4 do 10 VIII był komendantem placu na Mokotowie i walczył w Grupie "Radwan". Po zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie wyszedł z ludnością cywilną.

Po wojnie zamieszkał w Gdańsku, nie mogąc znaleźć stałego zatrudnienia, utrzymywał się ze skromnej renty i pracy chałupniczej żony.Zmarł 22 VIII 1971 r. w Gdańsku i został pochowany na cmentarzu w Oliwie.

Był odznaczony m.in.: dwukrotnie Orderem Virtuti Militari V klasy, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
W. Romanowski, Rolke Bruno [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXI/4 z. 131, Wrocław 1989;
Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, pod red K. Komorowskiego, Warszawa 1996;
G. Mazur, J. Węgierski, Konspiracja lwowska 1939-1944. Słownik biograficzny, Katowice 1997.