Urodził się 26 VIII 1883 w Tarnopolu. Uczęszczał do gimnazjum w Tarnopolu, w którym zdał maturę w 1905 r. Po czym rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych na Uniwersytecie we Lwowie, których jednak nie ukończył.

W 1904 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Uczestniczył w akcjach bojowych PPS podczas rewolucji 1905 r. Od XI 1906 r. działał w PPS - Frakcji Rewolucyjnej. Został aresztowany w IV 1911 r. i skazany w Piotrkowie Trybunalskim w V 1913 r. na 8 lat ciężkich robót, był więziony w Warszawie, Petersburgu/Piotrogrodzie i w twierdzy szlisselburskiej, skąd uwolniono go po rewolucji lutowej 1917 r.

W V 1917 r. wszedł w skład Tymczasowego Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS w Rosji i był redaktorem "Głosu Robotnika i Żołnierza".

W X 1918 r. powrócił do Polski. Od XI 1918 do I 1919 r. był sekretarzem generalnym Ministerstwa Poczt i Telegrafów. W latach 1919-1935 był posłem na sejm wybieranym z listy PPS w okręgu Zagłębie a następnie Częstochowa-Radomsko.
Od IV 1919 r. wchodził w skład Rady Naczelnej a od IX 1921 r. także CKW PPS do IX 1939 r.

W VII 1920 r. poparł wejście PPS do koalicyjnego Rządu Obrony Narodowej, a w VIII został wiceprzewodniczącym Robotniczego Komitetu Obrony Warszawy. Wspierał powstania śląskie i w V 1921 r. utworzył w Sosnowcu Główny Komitet Opieki nad Powstańcami.

W 1929 r. poparł koncepcję utworzenia Centrolewu, był w jego komitecie organizacyjnym i uczestniczył w kongresie w Krakowie w VI 1930 r. Był przeciwnikiem tzw. paktu o nieagresji z komunistami w 1935 r., popierał zaś koncepcję "frontu demokratycznego" - współpracy PPS ze Stronnictwem Ludowym i lewicą piłsudczykowską. Nie poparł jednak strajku chłopskiego w VIII 1937 r. W II 1939 r. został członkiem Naczelnego Komitetu Pożyczki Obrony Przeciwlotniczej.

W 1939 r. współpracował z władzami wojskowymi przy tworzeniu konspiracyjnych struktur dywersji pozafrontowej na wypadek wojny z Niemcami.

W kampanii 1939 r. był w Warszawie członkiem Robotniczego Komitety Pomocy Społecznej do 17 IX, gdyż ciężko zachorował.

W X 1939 r. w miejsce rozwiązanej formalnie PPS tworzył jej konspiracyjną kontynuację - Wolność, Równość, Niepodległość, a w XI został sekretarzem CKW WRN z pełnią władzy na czas wojny i komendantem Gwardii Ludowej, która później została scalona a Armią Krajową.

Z końcem XII 1939 r. wszedł w skład Rady Głównej Obrony Narodowej przy Dowództwie Gł. Służby Zwycięstwu Polski. W II 1940 r. wszedł w skład Politycznego Komitetu Porozumiewawczego przy Związku Walki Zbrojnej i został wybrany jego przewodniczącym. Od 3 VII 1940 r. był członkiem tzw. Tymczasowej Zbiorowej Delegatury Rządu i po jej rozwiązaniu 13 XI 1940 r. powrócił do funkcji przewodniczącego PKP.

We IX 1941 r. wystąpił z PKP m.in. w proteście przeciwko treści układu polsko-sowieckiego z 30 VII 1941 r. 14 III 1943 r. powrócił wraz z WRN do PKP, który podjął uchwałę w sprawie nienaruszalności granic wschodnich Rzeczypospolitej, a tydzień później zmienił nazwę na Krajową Reprezentację Polityczną. 8 I 1944 r. KRP przekształciła się w Radę Jedności Narodowej - zastępczy parlament Polskiego Państwa Podziemnego, który powołał go na przewodniczącego, który kierował też Komisją Gł. RJN.

Po rozpoczęciu Powstania Warszawskiego zaakceptował decyzję o jego podjęciu. Urzędował na Starówce przy Komendzie Gł. AK, a 25/26 VIII wraz z nią przeszedł kanałami do Śródmieścia.

Po upadku Powstania wyszedł z ludnością cywilną i ukrywał się m.in. w Piotrkowie Trybunalskim. 27 III 1945 r. udał się wraz z przywódcami podziemia do Pruszkowa na rozmowy z Sowietami, gdzie został aresztowany i przetransportowany do Moskwy. 21 VI w tzw. procesie szesnastu został skazany na półtora roku więzienia, do Polski powrócił w XI 1945 r.

W VI 1947 r. został aresztowany i (wraz z przywódcami PPS-WRN) w XI 1948 r. skazany na 10 lat więzienia. W trakcie procesu nie przyznał się do winy i powiedział: "Jestem rzymskim katolikiem narodowości polskiej. Więcej nic nie mam panom do powiedzenia."

Zamordowany 30 IV 1950 r. w więzieniu w Rawiczu.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami; pośmiertnie Orderem Orła Białego (1996).

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
Pużak Kazimierz [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXIX/3 z 122, Wrocław 1986;
W. Grabowski, Polska tajna administracja cywilna 1940-1945, Warszawa 2003;
P. Kowal, Pużak Kazimierz [w:] Słownik biograficzny Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku, Warszawa 2004.