Urodził się 27 IV 1897 r. w Kowali koło Radomia. Uczył się prywatnie i w 1914 r. jako ekstern zdał egzamin z 4 klas gimnazjalnych w gimnazjum klasycznym w Radomiu, a od 1915 r. uczęszczał przez 3 i pół roku do Seminarium Nauczycielskiego w Radomiu, którego nie ukończył. W trakcie nauki wstąpił do organizacji, niebawem włączonej do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Na przełomie 1917/198 r. politycznie związał się z ruchem ludowym i działał w nim do końca życia. W ostatnich dniach X 1918 r. - w ramach POW - wziął udział w rozbrajaniu Austriaków w Radomiu i przejmowaniu władzy polskiej.

Od I 1919 r. został nauczycielem 1-klasowej szkoły podstawowej w Choszczowie pod Kurowem, a od I 1920 r. szkoły w pobliskiej Łąkoci.

W VII 1920 r. zgłosił się do wojska i został skierowany do kompanii łączności, walczył z bolszewikami pod Białymstokiem. Po chorobie i hospitalizacji w 1921 r. został przeniesiony do rezerwy w stopniu starszego szeregowego.

W 1921 r. otrzymał dyplom nauczyciela szkół powszechnych. Od III 1921 r. uczył w 8-klasowej szkole miejskiej w Zwoleniu i od 1922 r. był aktywny w sprawie utworzenia Ludowej Szkoły Rolniczej Męskiej w Zwoleniu.

W 1925 r. został radnym Zwolenia i powiatu kozienickiego. Od X 1927 do II 1934 r. uczył przedmiotów humanistycznych w LSRM w Zwoleniu.

W 1932 r. założył Powiatowy Związek b. Wychowanków i Wychowanic Szkół i Kursów Gospodarstwa Wiejskiego, którego organem był redagowany przez niego "Głos Młodej Wsi" od X 1932 do końca 1938 r. (regionalny miesięcznik, pierwotnie pt. "Nasz Głos").

Od X 1933 do 1935 r. był radcą i członkiem zarząd Kieleckiej Izby Rolniczej z nominacji ministra rolnictwa. W 1934 r. wstąpił do Związku Młodzieży Wiejskiej RP "Wici". Od IX 1935 do IX 1939 r. był instruktorem oświaty pozaszkolnej w Radomskim Inspektoracie Szkolnym.

W Kampanii 1939 r. został zmobilizowany do 1 pułku łączności w Zegrzu, skąd ewakuowano go do Czortkowa, do którego przybył 18 IX i otrzymał rozkaz przejścia do Rumunii. W drodze został rozbrojony przez Sowietów i osadzony w obozie w Wołoczysku (za Zbruczem). W ramach wymiany jeńców między ZSRR a Rzeszą w XI 1939 trafił do stalagu Ziegenheim IX A koło Kassel, skąd w II 1940 r. chory powrócił do Radomia.

Od wiosny 1940 r. zaangażował się w działalność w tajnym nauczaniu i podziemnym ruchu ludowym. 1 XI 1940 r. mianowano go kierownikiem Okręgowego Biura Oświaty i Kultury w Kielcach, a od IV 1942 do III 1944 r. - czasowo - był Okręgowym Delegatem Rządu Kielcach, po czym powrócił do poprzedniej funkcji.

W V 1944 r. został krótko aresztowany przez Niemców w Radomiu, po czym ukrywał się w Warszawie.

W Powstaniu działał w Batalionach Chłopskich, redagując pismo "Nowy Świat". Po jego zakończeniu wyszedł w ludnością cywilną.

Po wojnie podjął współpracę z komunistami, wchodząc w XII 1945 r. do Krajowej Rady Narodowej i do Sejmu Ustawodawczego w latach 1947-1952.

Zmarł 5 XI 1984 r. w Warszawie.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
S. Podrygałło, Nauczyciel z urodzenia, Warszawa 1981;
W. Grabowski, Polska tajna administracja cywilna 1940-1945, Warszawa 2003.