Urodził się 11 II 1898 r. w Kozłowie koło Miechowa. Od 1909 r. uczył się w Szkole Handlowej w Kielcach, gdzie działał w tajnym skautingu, w "Zarzewiu", a od II 1914 r. Polskich Drużynach Strzeleckich.

W VIII 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich, w których służył m.in. w 5 i 1 pułku piechoty. Od VII do XII 1917 r. był internowany w Szczypiornie. Po czym działał w Polskiej Organizacji Wojskowej jako zastępca komendanta Obwodu Miechów i komendant Podobwodu Słomniki, w XI 1918 r. rozbrajał Austriaków.

Od XI 1918 r. w Kielcach współorganizował 25 pp, w którym był dowódcą kompanii. Od VI 1919 do VIII 1920 r. służył w 149 pułku strzelców kresowych dowodząc plutonem i kompanią. Po czym powrócił do 25 pp i był dowódcą kompanii. Wziął udział w III Powstaniu Śląskim z kompanią ochotników, później został oficerem łącznikowym miedzy dowództwem powstania a sztabem 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie.

Po ukończeniu Szkoły Podchorążych w Warszawie, od V 1922 r. był instruktorem Przysposobienia Wojskowego w Piotrkowie Trybunalskim, pół roku później referentem w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi. W III 1924 r. zdał maturę w gimnazjum w Łodzi. W I 1926 r. powrócił na stanowisko dowódcy kompanii w 25 pp w Piotrkowie. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej, od XI 1928 r. był II oficerem w sztabie 7 DP, a rok później oficerem PW w sztabie DOK IV w Łodzi i komendantem Okręgu IV Związku Strzeleckiego. Po awansie na majora, od X 1932 do V 1934 r. był inspektorem Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i PW oraz szefem sztabu i zastępcą Komendanta Gł. ZS w stopniu Inspektora. Po czym był dowódcą batalionu w 85 pp w Nowej Wilejce, a od XI 1936 r. szefem wyszkolenia, potem szefem sztabu Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie.

W kampanii 1939 r. był szefem sztabu 18 DP w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Narew". Po rozbiciu 18 DP pod Łętownicą 13 IX, ranny walczył jeszcze na czele improwizowanej grupy wojsk.

Uniknął niewoli i z końcem IX 1939 r. przedostał się do Krakowa, gdzie był współzałożycielem Organizacji Orła Białego i jej Komendantem Gł. Po scaleniu OOB ze Związkiem Walki Zbrojnej od II 1940 r. był zastępca komendanta Obszaru IV Kraków-Śląsk i szefem Kierownictwa Walki Cywilnej. Od VII 1941 r. był szefem Oddziału V i zastępcą Szefa Sztabu Komendy Gł. ZWZ - Armii Krajowej m.in. do spraw łączności i dowodzenia. W 1943 r. został awansowany na pułkownika. Walcząc w Powstaniu Warszawskim został ciężko ranny. Po zakończeniu Powstania wyszedł z ludnością cywilną i z obozu przejściowego w Pruszkowie został zesłany na roboty do Rzeszy. Zwolniony jako niezdolny do pracy w XII 1944 r. wrócił do Polski i nawiązał łączność z Komendą AK Śląsk.

W I 1945 r. został aresztowany i wywieziony do Kazachstanu, do Polski wrócił w XII 1945 r.

Współpracował z "Bazarem Krajowym" w Warszawie. Ponownie aresztowano go 13 I 1949 r. i po prawie 5-letnim śledztwie skazano na 15 lat więzienia. Zwolniono go i zrehabilitowano w 1956 r. Stan zdrowia nie pozwolił mu już nigdy podjąć pracy. W 1977 r. zaangażował się w Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela.

Zmarł 5 VIII 1979 w Warszawie.

Był odznaczony m. in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, siedmiokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
A.K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945, t. 1, Warszawa 1987;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990;
A. Kuler, Kazimierz Józef Pluta-Czachowski [w:] Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939-1956, t. 3, Kraków 1998.