Urodził się 19 IX 1892 r. w Kursku. Uczęszczał do gimnazjum w Petersburgu i na tamtejszej politechnice ukończył studia ekonomiczne w 1914 r. Od 1915 do 1917 r. prowadził badania statystyczne w Rosji i kierował Wydziałem Statystycznym w Piotrogrodzie (Petersburg).

W 1918 r. przybył do rodzinnego majątku w Woskrzenicach pod Bielskiem (Bielsko-Biała). Po tym pracował w Starostwie Powiatowym w Brześciu, w 1920 r. wstępując ochotniczo do wojska.

Od końca 1920 r. pracował w Głównym Urzędzie Statystycznym, w 1921 r. współpracując z Polską Komisją Plebiscytową na Śląsku. W GUS był od 1923 r. naczelnikiem wydziału, a równocześnie adiunktem na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Obronił doktorat z nauk ekonomiczno-politycznych na uniwersytecie w Poznaniu w 1924 r., po czym od 1925 r. był kierownikiem katedry statystyki w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie. W 1927 r. został członkiem komisji statystyki Ligi Narodów.

Od 1926 r. został działaczem Polskiego Stronnictwa Ludowego "Piast". W 1929 r. został zwolniony z GUS. Po czym wykładał ekonomię w Wyższej Szkole Handlowej. Od 1931 r. działał w Stronnictwie Ludowym, zostając w 1936 r. sekretarzem Zarządu Spółdzielni Wydawniczej "Prasa Ludowa", a w II 1938 r. członkiem Rady Naczelnej SL był także członkiem Zarządu Warszawskiego SL.

Od 1933 r. był referentem w Międzynarodowym Instytucie Statystycznym. Był autorem lub współautorem licznych prac naukowych, głównie z zakresu ekonomii i statystyki.

We IX 1939 r. na krótko opuścił Warszawę. Z początkiem 1940 r. nawiązał kontakt z ośrodkami ruchu ludowego w konspiracji. Od wiosny 1940 r. przewodniczył Komisji Polityki Gospodarczej SL "Roch".

W VIII 1941 r. został zastępcą Delegata Rządu na Generalne Gubernatorstwo w Warszawie. Od 13 VII 1942 r. pełnił obowiązki Delegata Rządu, w związku z chorobą Cyryla Ratajskiego, a po jego odwołaniu 5 VIII został mianowany Delegatem Rządu na teren Rzeczypospolitej, lecz depeszę z nominacją odszyfrowano w Warszawie dopiero 17 IX 1942 r. W swoich oświadczeniach i odezwach, publikowanych głównie w "Biuletynie Informacyjnym" piętnował kolaborację i zdradę, przestrzegając o karaniu śmiercią tych przestępstw, równocześnie przypominał o powszechnym obowiązku walki cywilnej. W XII 1942 r. zatwierdził Radę Pomocy Żydom "Żegota".

19 II 1943 r. został aresztowany i uwięziony w siedzibie Gestapo przy Alei Szucha, gdzie przeszedł ciężkie śledztwo z brutalnymi torturami. 28 V przeniesiono go na Pawiak w stanie skrajnego wycieńczenia, odmawiając umieszczenia w szpitalu, jak poprzednio pozostawiono go w izolatce.

Zmarł ok. 20 VI 1943 r. na Pawiaku. 21 VI jego zwłoki przewieziono do kostnicy miejskiej i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim, a w VII 1946 r. przeniesiono jego szczątki do grobu rodzinnego żony na cmentarzu Powązkowskim.

Pośmiertnie był odznaczony m.in.: Orderem Orła Białego (1995) i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1943).

Piotr M. Boroń

Wybrana lit.:
A.K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 2, Warszawa 1987;
J. J. Terej, Piekałkiewicz Jan [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXVI/1 z. 108, Wrocław 1981;
W. Grabowski, Polska tajna administracja cywilna 1940-1945, Warszawa 2003.