Urodził się 2 IV 1897 r. w Kloni koło Chojnic. Uczęszczał do gimnazjum w Chojnicach, Collegium Marianum w Pelplinie i gimnazjum w Brodnicy, gdzie w 1915 r. zdał maturę. Wówczas należał m.in. do tajnego skautingu.

We IX 1915 r. został wcielony do armii niemieckiej i walczył na froncie rosyjskim. Po demobilizacji w X 1918 r. powrócił w rodzinne strony.

Od VI 1919 r. służył w 3 pułku artylerii polowej wielkopolskiej, w XII przemianowanym na 14 pap. W X 1919 r. awansował na podporucznika. Wiosną 1920 r. jako dowódca baterii 14 pap wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej walcząc na Polesiu, gdzie został ciężko ranny i do zakończenia wojny przebywał w szpitalu. Po czym pozostał w 14 pap w Poznaniu do 1928 r. W tym czasie równolegle studiował prawo i ekonomię na uniwersytecie w Poznaniu. Po przeniesieniu do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu był dowódcą baterii szkolnej, a po awansie na majora w 1931 r., dowódcą dywizjonu szkolnego. Od IV 1934 r. służył w 21 pułku artylerii lekkiej w Oświęcimiu jako dowódca dywizjonu. Od VII 1938 r. był dyrektorem nauk w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu, w III 1939 r. awansując na podpułkownika.

W czasie kampanii 1939 r. był dowódcą Ośrodka Zapasowego Artylerii nr 3 we Włodawie, dowodząc obroną miasta, walczył pod Chełmem z Sowietami i 23 IX pod Hrubieszowem z Niemcami, gdzie został ciężko ranny i dostał się do niewoli.

Przebywał w szpitalu w Kielcach, następnie w oflagach w Colditz i w Prenzlau, skąd we IX 1940 r. został zwolniony jako inwalida i powrócił do Torunia. Od 1941 r. działał w Związku Walki Zbrojnej i był na krótko aresztowany. Z końcem 1941 r. był organizatorem i komendantem Podokręgu Środkowego ZWZ na Pomorzu. W X 1943 r. został komendantem Okręgu Pomorze Armii Krajowej, z której to funkcji został odwołany w VII 1944 r. ze względu na stan zdrowia.

Po rozwiązaniu AK pozostał w konspiracji. Od V do VI 1945 r. był komendantem Okręgu Pomorskiego (Bydgoskiego), po czy Okręgu Morskiego (Gdańskiego) Delegatury Sił Zbrojnych w Kraju.

25 VIII 1945 r. został aresztowany i uwieziony w Gdańsku. Skazano go na półtora roku więzienia, z którego został zwolniony w I 1947 r. Szykanowany, inwigilowany i wielokrotnie zatrzymywany mieszkał w Bydgoszczy, Wałbrzychu i Gdyni.

Zmarł 6 X 1982 r. w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu Junikowskim, w 2000 r. przeniesiony z honorami wojskowymi do kwatery AK.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
Powojenne losy konspiracji pomorskiej , pod red. E. Zawackiej i R. Kozłowskiego, Toruń 1995;
Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, pod red. K. Komorowskiego, Warszawa 1996;