Urodził się 7 XII 1894 r. w Biskupicach koło Wieliczki. Uczęszczał do IV Gimnazjum w Krakowie, gimnazjum w Podgórzu, Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, gdzie zdał maturę w III 1915 r. Od 1910 r. działał w Związku Walki Czynnej, a od 1912 r. w Towarzystwie "Strzelec" i w 1913 r. ukończył oficerską szkołę strzelecką.

Od VIII 1914 r. służył w Legionach Polskich dowodząc plutonem w 1 pułku piechoty, od XII do I 1915 r. w 5 pp, ponownie w 1 pp, a od VI 1915 r. ponownie w 5 pp. W X 1915 r. został ranny pod Koszyszczami, po rekonwalescencji powrócił do 5 pp. W X 1916 został skierowany do Polskiej Organizacji Wojskowej na Lubelszczyźnie, gdzie w II 1917 r. został aresztowany przez Austriaków i po miesiącu odesłany do 5 pp. Po kryzysie przysięgowym w VII 1917 r. został wcielony do 40 austriackiego pp i skierowany na front rosyjski. Od IV do VI 1918 r. odbył kurs oficerów rezerwy w Radymnie, po czym trafił na front włoski.

Od jesieni chorował i w I 1919 r. powrócił do Krakowa. W IV 1919 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Od VII do XI 1920 r. służył w 5 zapasowym dywizjonie taborów.

Powrócił na studia na UJ i w XI 1922 r. został doktorem praw. W 1922 r. wstąpił też do Polskiej Partii Socjalistycznej. Od 1923 r. pracował w Starostwie Powiatowym w Radomsku. Od 1926 r. był wicestarostą w Koninie, a potem w Słupcy. Od III 1928 do III 1930 r. był burmistrzem Radomska. Powrócił do Krakowa, gdzie po aplikacji, od X 1935 do IX 1939 r. miał kancelarie adwokacką.

Od III 1937 r. był członkiem egzekutywy Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS w Krakowie. W V 1939 r. został wybrany wiceprezydentem Krakowa, do wojny nie uzyskując zatwierdzenia.

W kampanii 1939 r. został przydzielony do Wojewódzkiej Komendy Policji Państwowej w Krakowie i ewakuowany do Lwowa. W XI przedostał się do Krakowa i ukrywał głównie w pobliskich Biskupicach, działając w konspiracyjnym OKR PPS - Wolność Równość Niepodległość. Od IV 1941 r. kierował sprawami wojskowymi OKR i został komendantem Okręgu Krakowskiego Gwardii Ludowej PPS-WRN. Od 1942 r. mieszkając w Warszawie wchodził w skład Komendy Gł. GL PPS-WRN i był komendantem gł. Milicji Robotniczej PPS-WRN.

W V 1943 r. został II zastępcą Delegata Rządu na Kraj, który nadzorował w Delegaturze Rządu Departamenty: Pracy i Opieki Społecznej oraz Komunikacji, Poczt i Telegrafów. Od V 1944 r. w Krajowej Radzie Ministrów był jednym z trzech ministrów dla spraw Kraju. Funkcję tę pełnił w trakcie Powstania Warszawskiego i po wyjściu z ludnością cywilną ze stolicy - w Podkowie Leśnej i Piotrkowie.

28 III 1945 r. został aresztowany w Pruszkowie i uprowadzony do Moskwy. Ze względu na odmowę zeznań wyłączono go z moskiewskiego procesu Szesnastu (18-21 VI) i w XI 1945 r. w tajnym procesie skazano na 5 lat więzienia. Wyrok odbył głównie na Łubiance, po czym w V 1950 r. został administracyjnie zesłany bezterminowo do Krasnojarskiego Kraju, gdzie był drwalem.

Do kraju powrócił w VIII 1955 r. W I 1956 r. wpisano go na listę adwokacką w Warszawie, gdzie od III 1956 do I 1964 r. pracował w Zespole Adwokackim nr 10 i do IX 1968 r. jako radca prawny w Instytucie Wydawniczym PAX.

W II 1972 r. podpisał wraz z grupę legionistów memoriał do premiera PRL o godne upamiętnienie czynu legionowego. We IX 1976 r. stał się współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników, a w III 1977 r. Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W III 1981 r. został bestialsko pobity przez "nieznanych sprawców". W XII 1986 r. sygnował apel do M. Gorbaczowa o umożliwienie sprowadzenia do kraju prochów J. S. Jankowskiego, S. Jasiukowicza i L. Okulickiego.

Zmarł 20 III 1988 r. w Warszawie.

Był odznaczony m.in.: Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, czterokrotnie Medalem Wojska; pośmiertnie Orderem Polonia Restituta II klasy (1988 Londyn).

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
A. K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 3, Warszawa 1991;
W. Grabowski, Polska tajna administracja cywilna 1940-1945, Warszawa 2003.