Urodził się 17 IX 1911 r. we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie i prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza, w 1933 r. został asystentem w katedrze teorii prawa UJK, pracownikiem rektoratu i pełnomocnikiem rektora do spraw studenckich. Od 1938 r. pracował w przemyśle naftowym.

W czasie pierwszej okupacji sowieckiej protestował przeciwko przekształceniu UJK w uniwersytet ukraiński, przez co odsunięto go od dydaktyki do wydawnictwa.

Pod okupacją niemiecką, około 1943 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Był wówczas Kierownikiem Walki Cywilnej we Lwowie. 15 III 1944 r. został Okręgowym Delegatem Rządu.

Po wkroczeniu Sowietów do Lwowa, 31 VIII 1944 r. został przez nich aresztowany. Podczas przesłuchań we IX przeszedł na stronę komunistów i następnie ujawnił wobec Sowietów struktury ODR. Zwolniony z więzienia, 21 I 1945 r. został zastępcą kierownika resortu administracji publicznej Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego i kilku swoich byłych podwładnych sprowadził ze Lwowa, skłoniwszy do współpracy z PKWN.

W II 1945 r. został wojewodą w Krakowie i jeszcze tego roku posłem w Sztokholmie. Po trzech latach przeniesiono go do Włoch, jako ambasadora w Rzymie. W 1950 r. został wiceprezesem Komitetu do spraw Radiofonii. W latach 1954-1967 był dyrektorem i redaktorem naczelnym Państwowego Instytutu Wydawniczego. W 1976 r. przyjęto go do Związku Literatów Polskich.

Zmarł 15 I 1977 r. w Warszawie.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
G. Mazur i J. Węgierski, Konspiracja lwowska 1939-1944. Słownik biograficzny, Katowice - Kraków 1997;
W. Grabowski, Polska tajna administracja cywilna 1940-1945, Warszawa 2003.