Urodził się 30 III 1894 r. we Lwowie. Maturę zdał w 1911 r. w II Szkole Realnej w Krakowie. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1911-1913, 1915-1919 i 1922-1923, uzyskując absolutorium; gdzie w VI 1928 r. obronił pracę doktorską z chemii.

W przerwach studiów na UJ służył w Legionach Polskich i brał udział w walkach o granice, oraz uzupełniał swoje wykształcenie na Politechnice Lwowskiej i w Oksfordzie.

Od ok.1929 r. był instruktorem obrony przeciwlotniczej i gazowej w Krakowie.

Od III do IX 1931 r. wchodził w skład Rady przybocznej komisarycznego prezydenta Krakowa i Tymczasowej Rady Miasta Krakowa.

Pracował w miejskich zakładach wodociągowych w Krakowie, w X 1931 r. zostając wicedyrektorem, a rok później dyrektorem Miejskich Wodociągów i Kanalizacji do 1940 r. i od 1945 r. do śmierci.

Jako działacz sportowy od 1921 r. zasiadał we władzach Towarzystwa Sportowego "Wisła", wybierany na wiceprezesa w 1924 i 1929 r., w latach 1933-1949 był prezesem TS "Wisła" (z przerwą w czasie okupacji niemieckiej), a potem wiceprezesem, gdy komuniści włączyli "Wisłę" do milicyjnej Gwardii Kraków. Przed II wojną światową i po niej był także działaczem Polskiego Związku Piłki Nożnej, a w 1924 r. selekcjonerem reprezentacji Polski w meczu z USA.

20 IX 1939 r. wyznaczony przez Polską Partię Socjalistyczną był współinicjatorem powołana do życia Organizacji Orła Białego. W X przybyły z Warszawy Dowódca Gł. Służby Zwycięstwu Polski, włączył OOB w strukturę SZP, mianując go Komisarzem Cywilnym w Krakowie, który kilka dni późnej stał się zastępcą Dowódcy Wojewódzkiego SZP, stojąc na czele Wojewódzkiej Rady Obrony Narodowej (Krakowskiego Komitetu Międzypartyjnego). Został skarbnikiem Dowództwa Wojewódzkiego SZP, a po włączeniu SZP w Związek Walk Zbrojnej, Komendy Obszaru nr 4 ZWZ w Krakowie, zachowując swoje funkcje.

Na tych stanowiskach pozostawał do chwili aresztowania przez Niemców we IX 1940 r. Po bezskutecznym śledztwie w Krakowie, 10 II 1941 r. trafił do KL Auschwitz, skąd 12 V 1941 r. na Montelupich wrócił do innego śledztwa. Był jednak w tak złym stanie zdrowia, iż Niemcy skierowali go do strzeżonego szpitala Św. Łazarza, skąd strukturom podziemia udało się go wydobyć i przetransportować do Warszawy. Po kwarantannie, wraz z żoną ukryty został pod fałszywym nazwiskiem w podwarszawskiej miejscowości jako nauczyciel języka angielskiego, aż do końca okupacji niemieckiej. W I 1945 r. powrócili do Krakowa.

Zmarł 10 XI 1953 r. w Krakowie i został pochowany ma cmentarzu Rakowickim.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
60 lat pod szczęśliwą gwiazdą, Kraków 1966;
St. Dąbrowa-Kostka, W okupowanym Krakowie, Warszawa 1972;
T. Wroński, Kronika okupowanego Krakowa, Kraków 1974;
W. Grabowski, Polska tajna administracja cywilna 1940-1945, Warszawa 2003.