Urodził się 13 VI 1905 r. w Marguciszkach na Wileńszczyźnie. Maturę zdał w gimnazjum Św. Kazimierza w Nowej Wilejce w 1926 r. Po czym uczył się w Oficerskiej Szkole Piechoty (przemianowanej w 1928 r. na Szkołę Podchorążych Piechoty) w Ostrowi Mazowieckiej, zostając podporucznikiem w 1929 r.

Od 1930 r. służył w 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie, awansując w 1932 r. na porucznika. Tam też ukończył wyższe studia w Szkole Nauk Politycznych. Po studiach w Wyższej Szkole Wojennej w latach 1935-1937, został kapitanem dyplomowanym. Następnie służył w sztabie 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach, a od VIII 1939 r. w sztabie 33 DP (Rezerwowej).

W kampanii 1939 r. walczył nad Narwią w składzie 33 DP, a po jej rozbiciu pod Tomaszowem Lubelskim z Niemcami i pod Momotami z Sowietami. 2 X 1939 r. dostał się do sowieckiej niewoli, z której rychło zbiegł i przedostał do Wilna.

W X 1939 r. w Wilnie został szefem Wydziału Wojskowego organizacji Komisariat Rządu, która w XII podporządkowała się Służbie Zwycięstwu Polski. Został szefem Oddziału I sztabu wojewódzkiego SZP a potem Komendy Okręgu Związku Walki Zbrojnej. Od VII 1941 r. był komendantem Garnizonu miasta Wilna, a od 1942 r. inspektoratu rejonowego A Armii Krajowej - m. Wilno i powiat Wilno-Troki, awansując na majora. W VI 1944 r. został dowódcą I Zgrupowania Partyzanckiego i z nim 7 VII 1944 r. rozpoczął operację "Ostra Brama". Po 17 VII 1944 r. w konspiracji był szefem Oddziału I sztabu Komendy Okręgu Wileńskiego AK, a od I 1945 r. szefem sztabu i zastępcą komendanta.

28 III 1945 r., pomimo formalnego rozwiązania AK, został komendantem Okręgu Wileńskiego AK. Rozpoczął dyslokację oddziałów Okręgu Wilno i Nowogródek w głąb Polski. W IV 1945 r., na rozkaz Komendy Gł. Delegatury Sił Zbrojnych, zarządził ewakuację całości podległych mu oddziałów i struktur do Polski centralnej. Na spotkaniu w Warszawie w VI 1945 r. odmówił wykonywania poleceń KG DSZ i postanowił nawiązać bezpośrednią łączność ze Sztabem Naczelnego Wodza w Londynie. W VIII 1945 r. zakończył ewakuację oddziałów i nakazał w miarę możliwości przejście do konspiracji. Siedzibę okręgu ulokował w Trójmieście. Na przełomie 1945 i 1946 r. podporządkowały mu się oddziały majora Z. Szendzielarza "Łupaszki". Zapleczem zbrojnym okręgu stały się V Brygada Wileńska na Pomorzu i VI Brygada w Białostockiem.

W II 1947 r. przedostał się do Paryża skąd powrócił do Polski z instrukcją władz na uchodźstwie, by zaprzestać działalności zbrojnej a rozbudować sieć wywiadowczą. W tym czasie NW awansował go na podpułkownika. Stworzył konspiracyjny Ośrodek Mobilizacyjny, który prowadził ewidencję żołnierzy i utrzymywał siatkę kadrową, która pozostawała w gotowości do odtworzenia struktur zbrojnych.

W ramach akcji "X", wśród kilkuset żołnierzy okręgu został aresztowany 26 VI 1948 r. we Wrocławiu. Po brutalnym śledztwie został w XI 1950 r. skazany na karę śmierci i stracony 8 II 1951 r. w Warszawie.

Jego szczątki odnaleziono wiosną 2013 r. w kwaterze "Ł" cmentarza Powązkowskiego.

Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, pod red. K. Komorowskiego, Warszawa 1996;
P. Niwiński, Antoni Olechnowicz (1905-1951) [w:] Konspiracja i opór społeczny w Polsce 1944-1956. Słownik biograficzny, t. 1, Kraków-Warszawa-Wrocław 2002.