Urodził się 6 X 1895 r. w Sanoku. Uczył się w gimnazjum w Wadowicach, gdzie w 1915 r. zdał maturę.

W VIII 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich i służył w 3 pułku piechoty II Brygady. W 1915 r. awansował na podporucznika. Walczył w Karpatach, na Bukowinie i na Wołyniu. Po bitwie pod Rarańczą w II 1918 r. był internowany na Węgrzech.

Od XI 1918 r. służył w Wojsku Polskim walcząc z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. W latach 1919-1920 walczył z bolszewikami, dowodząc batalionem 8 pp Legionów i został zweryfikowany w stopniu podpułkownika.

Od IV 1921 do IV 1927 r. dowodził 8 pp Leg. w Lublinie, awansując w 1924 r. na pułkownika, w przewrocie majowym 1926 r. stanął po stronie J. Piłsudskiego. W IV 1927 r. został dowódcą piechoty 2 Dywizji Piechoty Leg. w Kielcach. Od 1930 do 1936 r. był komendantem Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Po czym był dowódcą 3 DP Leg. w Zamościu, w 1938 r. awansując na generała brygady. Od V 1938 r. ponownie objął komendę nad CWP.

W kampanii 1939 r., w skutek choroby formalnie był dowódcą 39 DP, rezerwy, która osłaniała Wisłę od Dęblina po Kazimierz i ubezpieczała Wieprz po Kock. Po bitwie pod Tomaszowem 21-22 IX, skapitulował pod Terespolem 27 IX i dostał się do niewoli. Przebywał w obozach, po czym jako inwalida w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, uwolniony w 1942 r.

Po roku został inspektorem w Biurze Inspekcji Komendy Gł. Armii Krajowej. Został wyznaczony na dowódcę Grupy Operacyjnej "Śląsk Cieszyński", która jednak nie powstała, więc od VIII 1944 r. dowodził jej oddziałami rozpoznawczymi. 27 IX został aresztowany przez Niemców w Lanckoronie i dzień później został odbity przez AK, po czym dowodził odtwarzaną 21 DP.

Po rozwiązaniu AK i w IV 1945 r. zgłosił się do służby w ludowym WP. We IX 1945 r. został dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego i od nowego roku awansował na gen. dywizji. W II 1946 r. dowodził szeroką operacją pacyfikacyjną na Mazowszu, w Białostockiem, Lubelszczyźnie i Podlasiu przeciwko polskiemu niepodległościowemu podziemiu.

W XI 1947 r. doznał wylewu krwi do mózgu i przeszedł w stan spoczynku.

Zmarł 23 III 1951 r. w Krakowie.

Piotr M. Boroń

M. Krwawicz, Olbrycht Bruno... [w:] Polski Słownik Biograficzny, Wrocław (etc). 1978;
T. Kryska-Karski i St. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991;
Z. B. Muszyński, Olbrycht Bruno [w:] Małopolskim słowniku biograficzny uczestników walk o niepodległość, t. 11, Kraków 2005.