Urodził się 27 X 1900 r. w Żytomierzu, gdzie maturę zdał w 1919 r. Od III 1917 r. współpracował z Polską Organizacja Wojskową, a od XI 1918 r. był żołnierzem POW. Ukończył szkołę oficerską Komendy Naczelnej nr 3 POW i od IV do VII był komendantem sekcji technicznej, następnie placówki wywiadu, a od XI 1919 r. komendantem Okręgu Żytomierz POW. Po aresztowaniu przez bolszewików zbiegł i od I 1920 r. służył w wywiadzie POW. W V i VI 1920 r. był oficerem wywiadu w Sztabie 3 Armii WP, a potem do VII zastępcą dowódcy oddziału partyzanckiego. Od VII 1920 do III 1921 r. służył w Wydziale Wojskowym KN 3 POW, po czym do II 1922 r. kierował Komisją Likwidacyjną NK 3 POW.

W VII 1922 r. ukończył kurs w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty Nr 2 Grudziądzu. Po czym przez miesiąc służył w Oddziale II Sztabu Generalnego, a do II 1923 r. dowodził plutonem Oddziału Sztabowego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po miesięcznej służbie w 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie został przeniesiony do 3 pułku saperów w Wilnie (w 1929 r. przekształconego w 3 batalion saperów) , gdzie służył do 1935 r. Od XI 1935 do III 1939 r. był wykładowcą, potem referentem wyszkoleniowym w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie. Po awansie na majora pracował w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych.

W kampanii 1939 r. dowodził 60 batalionem saperów Armii "Modlin", od 15 IX walczył w obronie Warszawy. 27 IX zgłosił akces do Służby Zwycięstwu Polski i od X 1939 r. był szefem dywersji w Oddziale III Dowództwa Gł. SZP. Od początku 1940 r. pełnił tę samą funkcję w Komendzie Okupacji Niemieckiej Związku Walki Zbrojnej. Od IV był szefem Związku Odwetu tejże komendy, a od VI 1940 do I 1943 r. Komendy Gł. ZWZ - Armii Krajowej. Równolegle do 1942 r. był szefem Wydziału Saperów Oddziału III KG ZWZ. Był współtwórcą i od I do IX 1943 r. zastępcą dowódcy Kierownictwa Dywersji KG AK. Po czym powrócił na stanowisko szefa Wydz. Sap. Oddz. III KG AK pełniąc je także w Powstaniu Warszawskim, kierując produkcją środków walki. Awansował na pułkownika.

Po niewoli w obozie Woldenberg (Dobiegniew) na Pomorzu, od IV 1945 r. ponownie w konspiracji był zastępcą komendanta Obszaru Południe Delegatury Sił Zbrojnych. Od IX do XI pełnił funkcję zastępcy prezes Obszaru Południowego Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość, w XI 1945 r. prezesa tego Obszaru. 23 XI 1945 został p.o. prezesa, a od I 1946 r. prezesem II Zarządu Gł. WiN. Został aresztowany 22 X 1946 r. i po śledztwie skazany w tzw. procesie krakowskim (11 VIII - 10 IX 1947 r.) na karę śmierci zamienioną na dożywocie, potem na 12 lat więzienia, które odbywał we Wronkach i w Szczecinie.

Wyszedł z więzienia 22 XII 1956 r. i pracował w Stowarzyszeniu Wynalazców Polskich, Spółdzielni Pracy "Technomontaż" i Spółdzielni Inwalidów i Emerytów Kolejowych w Warszawie. Był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa do końca życia. Nigdy nie starał się o rehabilitację przez władze PRL.

Zmarł 11 VI 1974 r. w Warszawie.

Był Odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, pięciokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami; pośmiertnie Orderem Orła Białego (2008).

Piotr M. Boroń

Literatura:
A. K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 2, Warszawa 1987;
Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodległościowych 1939-1956, t. 1, Kraków 1997;
Konspiracja i opór społeczny w Polsce 1944-1956. Słownik biograficzny, t. 1, Kraków - Warszawa - Wrocław 2002.