Urodził się 17 III 1896 r. w Bąkowej Górze koło Piotrkowa Trybunalskiego. W 1914 r. zdał maturę w gimnazjum W. Górskiego w Warszawie i tam w II 1913 r. wstąpił do Związku Walki Czynnej.

Od VIII 1914 r. działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Za udział w manifestacji 29 XI był więziony do 17 XII 1914 r. Po czym działał w oddziale lotnym POW i w VIII 1915 r. wraz z batalionem warszawskim przyłączył się do 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Był dwukrotnie ranny i awansował na kaprala. Po tzw. kryzysie przysięgowym w VII 1914 r. został internowany w Szczypiornie, skąd po dwóch tygodniach zbiegł. Powrócił do działalności w POW, gdzie od IX 1914 r. był komendantem Obwodu Koło i pełnił obowiązki komendanta Okręgu w Kaliszu, następnie dowodził Obwodami Koło i Konin. Od 15 VII 1918 r. był przez miesiąc uwięziony w Koninie.

W XI 1918 r. dowodził rozbrajaniem Niemców w Kole, a następnie peowiackim VI batalionem Ziemi Kaliskiej, który został wcielony do 29 pułku piechoty w Kaliszu, gdzie był zastępcą dowódcy kompanii. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w III 1919 r. był instruktorem Szkoły Podoficerskiej w Dęblinie, skąd w IV 1919 r. został przeniesiony do 1 pp Leg. Z pułkiem przeszedł cały jego szlak bojowy w wojnie polsko-bolszewickiej, dowodząc plutonem, później 7 a w końcu 2 kompanią. W trakcie tej wojny został dwukrotnie ranny i awansował na kapitana.

Po wojnie pozostał w pułku w Wilnie, gdzie dowodził 6 i 5 kompanią a od IX 1924 r. II batalionem, zaś od I 1925 r. był kwatermistrzem 1 pp Leg. Od V 1925 r. pracował w Wojskowym Biurze Historycznym, w którym w V 1930 r. został kierownikiem Wydziału Wojen Polski Odrodzonej. Od 1933 r. służył w 41 pp w Suwałkach, a w 1935 r. był dowódcą batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza "Suwałki" i awansował na podpułkownika. Od jesieni 1935 do 1939 r. był organizatorem i dyrektorem Muzeum Józefa Piłsudskiego w Belwederze. Był też członkiem Instytutu J. Piłsudskiego poświęconego badaniu najnowszej historii Polski.

W kampanii 1939 r. był oficerem w sztabie obrony Lwowa, z którego przedostał się na Węgry, gdzie został internowany. Będąc starszym obozu w Lengyeltöti zorganizował ucieczkę grupy oficerów, za co został w XII 1939 r. skazany na pół roku twierdzy. Jesienią 1941 r. uciekł z internowania i przedostał się do Warszawy, wstępując do Związku Walki Zbrojnej. Od V do XI 1942 r. był komendantem Podokręgu Wschodniego Obszaru Warszawskiego Armii Krajowej. Po czym objął funkcję zastępcy Gł. Inspektora Wojskowej Służby Ochrony Powstania. W Powstaniu Warszawskim był redaktorem dziennika "Barykada" i pisma "Barykada - Warszawa Walczy". Po kapitulacji przedostał się do Częstochowy, gdzie od XI kierował sekcją historyczną Biura Informacji i Propagandy Komendy Gł. AK. 1 I 1945 r. został awansowany na pułkownika.

Jesienią 1945 r. został kustoszem w Bibliotece Narodowej, a od lata 1946 do 1950 r. kierował Referatem Ruchu Oporu w Instytucie Pamięci Narodowej przekształconym w Instytut Historii Najnowszej i zlikwidowanym w 1950 r. W I 1949 r. odebrano mu materiały historyczne, a w 1950 r. przeniesiono go na emeryturę. Był autorem wielu prac z zakresu historii, zwłaszcza historii wojskowości.

Zmarł 29 XII 1958 r. w Warszawie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Literatura
A. K. Kunert, Słownik konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1, Warszawa 1987;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990.