Urodził się 30 X 1894 r. w Zofiówce pod Czerkasami na Ukrainie. Maturę zdał w 1913 r. w gimnazjum w Białej Cerkwi, po czym rozpoczął studia rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, wstępując do Polskich Drużyn Strzeleckich.

W 1915 r. został zmobilizowany do armii rosyjskiej, w 1917 r. ukończył Oficerską Szkołę Jazdy w Elizawietgradzie (obecny Kirowohrad) i jako porucznik 11 pułku ułanów walczył w Rumunii, na Bukowinie i w Galicji.

Następnie był dowódcą szwadronu w 7 p. uł. III Korpusu Polskiego i ranny pod Niemirowem 15 IV 1918 r. został pojmany przez Austriaków i niebawem zwolniony.

W VI podjął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej w Charkowie i Kijowie. W 1918 r. wziął udział w odsieczy Lwowa, po czym kontynuował służbę w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej, walcząc w 12 p. uł. i służąc w nim do 1926 r., w Białokrynicy pod Krzemieńcem, awansując na rotmistrza.

Od 1926 do 1929 był dowódcą szwadronu samochodów pancernych w 15 p. uł. w Poznaniu. Po awansie na majora w 1928 r., w 1931 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną i został zastępcą dowódcy 3 p. pancernego w Modlinie do 1933 r. Po czy był zastępcę dowódcy 14 p. uł. we Lwowie, po awansie na podpułkownika. Służył jako dyrektor nauk od 1935 do1936 r. w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Od XI 1938 r. dowodził 23 p. uł. w Postawach.

W kampanii 1939 r. walczył na czele pułku w składzie Wileńskiej Brygady Kawalerii. Przeszedłszy szlak bojowy od Lubnia po Świętą Katarzynę, gdzie pułk pozostawał w rozproszeniu na tyłach wroga do początku X 1939 r. Uniknąwszy niewoli od 1939 do 1940 był zastępcą dowódcy i szefem sztabu organizacji "Brochwicz" działającej w Lubelskiem i nad Podlasiu. Od VI 1940 r. przez rok był oficerem Oddziału III Komendy Gł. Związku Walki Zbrojnej i inspektorem KG ZWZ. Od VI 1941 do XI 1942 r. był komendantem Okręgu Krakowskiego ZWZ - Armii Krajowej. Po czym powrócił na stanowisko inspektora KG AK. Od IX 1943 r. by Kwatermistrzem i II zastępcą Szefa Sztabu KG AK.

W Powstaniu organizował II rzut KG AK. Na przełomie VIII i IX został przeznaczony na komendanta Obszaru Zachodniego AK (Wielkopolska i Pomorze), którego nie objął, gdyż po przejściu linii frontu został aresztowany pod Warszawą i nie rozpoznanego osadzono w obozie przejściowym w Pruszkowie. Skąd przewieziono go do KL Mauthausen-Gusen. Został zastrzelony 6 IV 1945 r. podczas ewakuacji podobozu w Wiener Neudorf.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
M. Getter i St. Poręba, Miłkowski Zygmunt Jan [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXI, Warszawa 1976;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990.