Urodził się 23 XI 1897 r. w Michałowie-Gustowie koło Włoszczowej w Kieleckiem. Uczęszczał do seminarium nauczycielskiego w Jędrzejowie od 1913 r.

W 1916 r. za względu na stan zdrowia nie został przyjęty do Legionów Polskich, lecz od I 1917 r. służył w Polskiej Organizacji Wojskowej w Szczekocinach, gdzie odbył przeszkolenie wojskowe i konspiracyjne.

Powołany do służby w WP w V 1919 r. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył jako kapral 24 pułku piechoty.

Po maturze i ukończeniu Szkoły Oficerów Gospodarczych w 1924 r. został awansowany na podporucznika, służył jako oficer administracji w wieku jednostkach, po czym od 1932 r. uzyskał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu, a dwa lata później, na oficera liniowego w 62 pp w Bydgoszczy.

W kampanii 1939 r. walczył na Pomorzy i nad Bzurą. 20 IX został ranny pod Sierakowem w Puszczy Kampinoskiej. Został wzięty do niewoli, z której udało mu się zbiec ze szpitala w Rawie.

W I 1940 r. w Warszawie wstąpił do Związku Walki Zbrojnej i został mianowany szefem Oddziału III Komendy Obszaru nr 2 Białystok ZWZ. Od X objął stanowisko, niebawem zostając zastępcą komendanta, zaś w I 1941 r. komendantem Okręgu Białystok, którą jako świetny konspirator i dowódca sprawował przez wiele lat.

Po realizacji Akcji "Burza" we wschodniej części okręgu w lecie 1944 r., wobec rozbrajania i aresztowania przez Sowietów żołnierzy i oficerów Armii Krajowej, zarządził całkowitą, ponowną konspirację AK. W IX 1944 r. podporządkował mu się rotmistrz Z. Szendzielarz ps. "Łupaszka" z resztkami swej V Brygady Wileńskiej AK , któremu niebawem, awansowanemu na majora, powierzył dowództwo oddziałów partyzanckich.

W II 1945 r. przekształcił AK w okręgu w Armię Krajową Obywatelską, bezskutecznie próbował też pertraktacji z komunistycznymi władzami - nowymi okupantami Polski. W V 1945 r. Podporządkował AKO Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj.

Został aresztowany 31 VII 1945 r. Brwinowie. Zmuszony okrutnymi torturami, wystosował list o ujawnienie się swoim żołnierzy, niebawem odwołując go w grypsie z wiezienia. Został skazany na karę śmierci, którą złagodzono mu na 10 lat więzienia i po amnestii na 7 lat. W III 1951 r., wniesiony na noszach na salę rozpraw, został zmuszony do nieprawdziwych zeznań przeciwko generałowi E. Fieldorfowi. Ponownie został bezpodstawnie oskarżony, lecz 13 IV 1954 r. zwolniony w krytycznym stanie zdrowia. W 1957 r. odwołał wymuszone zeznania przeciwko gen. E. Fieldorfowi.

Do emerytury w 1968 r. pracował w Zakładzie Doświadczalnym Elektronicznej Aparatury Pomiarowej w Warszawie.Mimo podeszłego wieku - w 1979 r. zaangażował się w działalność antykomunistycznego Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu.

Zmarł 11 IV 1984 r. w Warszawie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami; Orderem Polonia Restituta III klasy (pośmiertnie 2010).

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
J. J. Milewski, Władysław Lniarski (1897-1984), [w:] Konspiracja i opór społeczny w Polsce 1944-1956. Słownik biograficzny, t. 1, Kraków-Warszawa-Wrocław 2002;
M. Fieldorf i L. Zachuta, Generał "Nil" August Emil Fieldorf, Warszawa 2003;
J. Ślaski, Żołnierze Wyklęci, Warszawa 2004.