Urodził się 5 I 1897 r. w Brzezince pod Wadowicami. Od 1909 r. uczył się w gimnazjum Św. Jacka i seminarium nauczycielskim w Krakowie, gdzie zdał maturę. Od 1911 do 1914 r. należał do skautingu, a od 1913 r. do Towarzystwa "Strzelec".

7 VIII 1914 r. rozpoczął służbę w 4 kompanii II batalionu oddziałów strzeleckich J. Piłsudskiego, od XII w składzie 1 kompanii 5 pułku piechoty I Brygady Legionów Polskich, przechodząc cały szlak bojowy tych jednostek. Od III do końca IV 1915 r. przebywał w szpitalu na Morawach a później w rekonwalescencji . We IX 1915 r., powróciwszy do 5 pp LP, walczył nad Stochodem, a później nad Styrem, zaś w VII 1916 r. pod Kostiuchnówką. Po tzw. kryzysie przysięgowym w Legionach został wcielony od austriackiego 7 pp, odbył trzymiesięczny kurs Szkoły Oficerów Rezerwy i został skierowany na front włoski, tam w VII i VIII 1918 r. był aresztowany jako politycznie podejrzany. W XI chory na tyfus powrócił do domu.

Od 30 XII 1918 r. służył jako podchorąży w 4 kompanii 25 pp, w III i IV 1919 r. był instruktorem w Szkole Podoficerskiej w Dęblinie. W IV 1919 r. został adiutantem I batalionu 25 pp, w którym walczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. W VI 1920 r. nad Horyniem został trzykrotnie ranny. Od IX 1920 do IV 1921 r. był dowódcą 2 kompani, a następnie adiutantem dowódcy 25 pp - po wojnie stacjonującego w Piotrkowie Trybunalskim. 3 V 1922 r. został zweryfikowany jako kapitan. Od VII 1924 r służył jako I oficer sztabu 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie, a od 1928 r. po awansie na majora, dowodził III baonem 27 pp w Częstochowie. W XII 1929 r. został inspektorem Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu, a od VI 1930 r. w DOK V w Krakowie na Śląsk i Zagłębie. Od VI 1934 r. dowodził II baonem 73 pp w Oświęcimiu, potem kwatermistrzem pułku, a po awansie na podpułkownika, od 1938 do VIII 1939 r. był zastępcą dowódcy 73 pp w Katowicach. Po czym dowodził Ośrodkiem Zapasowym 23 DP w Oświęcimiu.

Kampanię 1939 r. odbył w składzie 73 pp w Armii "Kraków", walcząc od Śląska aż po Tomaszów Lubelski. Uniknął niewoli i przez Kielce przedostał się do Krakowa, gdzie był jednym z kilku założycieli Organizacji Orła Białego. Z końcem IX rozpoczął tworzenie Obwodu OOB w Oświęcimiu.

W połowie X 1939 r. był komendantem i organizatorem Okręgu Kieleckiego OOB. Po włączeniu OOB do Służby Zwycięstwu Polski dowodził Podokręgiem Zagłębie SZP w II 1940 r. przekształconym w Podokręg Związku Walki Zbrojnej. W IV 1941 r. został komendantem Okręgu Śląskiego ZWZ po włączeniu do niego Podokręgu Zagłębie, funkcję tę pełnił do połowy 1942 r. W VII 1942 r. zagrożony aresztowaniem, został odwołany do Warszawy i tam mianowany komendantem Okręgu Poznańskiego Armii Krajowej. W 1943 r. awansował na pułkownika.

W I 1944 r. został ujęty przez gestapo i po bestialskim śledztwie 2 VI 1944 został rozstrzelany w obozie w Żabikowie, a jego zwłoki skremowano.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Wybrana lit.:
Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, pod red. K. Komorowskiego, Warszawa1996;
St. Piwowarski, Kowalówka Henryk... [w:] Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939-1956, t. 5, Kraków 1999.