Urodził się 10 XII w Strzelcach Opolskich. Po zdaniu matury w Opolu w 1919 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie we Wrocławiu, które przerwał w 1920 r. angażując się akcję plebiscytową na Śląsku.

Od 3 V do VI 1921 r. wziął udział w III Powstaniu Śląskim, służąc w wywiadzie.

Po Powstaniu zamieszkał w Świętochłowicach, gdzie pracował jako urzędnik. Wznowił studia prawnicze uzyskując stopień magistra na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1927 r. Po czym został wicestarostę w Świętochłowicach.

Odbył kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 5 w Krakowie. 1IX 1929 r. został mianowany podporucznikiem rezerwy z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr V w Krakowie.

Od 1931 do 1936 r. był starostą w Tarnowskich Górach, od 1937 r. dyrektorem biur Zarządu Miasta Chorzowa, a w 1939 r. wiceprezydentem Chorzowa.

Należał m.in. do Związku Powstańców Śląskich, był prezesem Koła Przyjaciół Harcerstwa i założycielem 21 Drużyny Harcerzy w Chorzowie.

W 1937 r. został przeszkolony w organizowaniu i kierowaniu komórkami dywersji pozafrontowej przez oficerów Oddziału II Sztabu Gł. i mianowany kierownikiem dywersji pozafrontowej na Śląsku, podlegając służbowo szefowi tej dywersji w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu nr V w Krakowie majorowi K. Kierzkowskiemu. W lecie 1939 r. został awansowany na porucznika rez.

Po opuszczeniu Chorzowa 1 IX 1939 r., 9 IX dotarł do Kołkowa pod Pińczowem skąd od 19 IX powracał na Śląsk.

Z początkiem X 1939 r. przybył do Katowic i rozpoczął tworzenie struktur konspiracyjnych wykorzystując kadry swojej sieci dywersji pozafrontowej, nadając jej nazwę Polska Organizacja Partyzancka. Jej stan liczebny 1 XI wynosił ponad 850 żołnierzy i obejmował swoim zasięgiem cały Górny Śląsk.

W XII 1939 r. podporządkował POP Służbie Zwycięstwu Polski i został komendantem Okręgu Śląskiego SZP. W II 1940 r. Okręg Śląski SZP został przekształcony w Okręg Śląski Związku Walki Zbrojnej (w tym okręgu używano nazwy Siły Zbrojne Polski lub Polskie Siły Zbrojne), którego pozostał komendantem, podlegając komendzie Obszaru IV Południe ZWZ.

Podczas wymiany ognia z Niemcami został ranny i zmarł po zażyciu trucizny 27 VIII 1940 r. w Wiśle. Jego zwłoki tego samego dnia przewieziono do Cieszyna i tam pochowano.

Pośmiertnie odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy (1942).

Piotr M. Boroń

Literatura:
M. Starczewski, Okręg śląski Armii Krajowej, [w:] Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, pod red. K. Komorowskiego, Warszawa 1996;
J. Niekrasz, Z dziejów AK na Śląsku, Warszawa 1985;
J. Chmielowska, Polskie Siły Zbrojne na Śląsku, [w:] Gazeta Śląska 2 XI 2012.