Urodził się 4 X 1898 r. w Komarówce koło Radzynia. Od 1907 uczęszczał do gimnazjum w Siedlcach.

Od VIII 1915 r. służył w Legionach Polskich. Uniknął internowania po kryzysie przysięgowym w VII 1917 r. i powrócił do Siedlec, gdzie zdał maturę w VI 1918 r., działając od II w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Od XII 1918 r. służył w WP. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, od VI 1919 r. był dowódcą kompanii 22 pułku piechoty. W wojnie polsko-bolszewickiej był trzykrotnie ranny.

W 1924 r. został przeniesiony z funkcji dowódcy batalionu 22 pp w Siedlcach do sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu. W 1928 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną, po czym służył w sztabie 27 Dywizji Piechoty w Kowlu, następnie w Oddziale I Sztabu Głównego, a od 1931 r. w sztabie DOK nr VII w Poznaniu. Od 1933 r. dowodził kompanią 23 pp we Włodzimierzu. Po awansie na majora w 1935 r., od 1936 r. był szefem sztabu 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. W kampanii 1939 r. był szefem Oddziału III sztabu Grupy Operacyjnej "Śląsk".

Pod koniec IX 1939 r. tworzył konspirację wojskową w Lublinie, od X będąc szefem sztabu Okręgu Lublin Służby Zwycięstwu Polski - Związku Walki Zbrojnej. Od V 1940 r. służył w Oddziale III Komendy Gł. ZWZ. W 1941 r. był zastępcą szefa Oddziału II (wywiad i kontrwywiad) KG ZWZ i awansował na pułkownika, a od wiosny 1942 r. był szefem Oddziału II KG Armii Krajowej. Z 9/10 XII 1943 r. został aresztowany w Podkowie Leśnej. Był przesłuchiwany przez gestapo przy Alei Szucha i wywieziony w nieznane miejsce na terenie Rzeszy.

Czas i miejsce jego zamordowania oraz pochówku pozostają nieznane.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Literatura:
A. K. Kunert, Słownik konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1, Warszawa 1987;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990.