Urodził się 21 II 1907 r. w Chojnach pod Łodzią. Od 1920 r. uczęszczał do gimnazjum im. J. Śniadeckiego w Pabianicach, gdzie zdał maturę w 1927 r. Tam też prowadził 1 Drużynę Harcerzy im. T. Kościuszki. Po czym kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej - Komorowie, a następnie w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Po ukończeniu której został podporucznikiem. Został przydzielony do 7 dywizjonu artylerii konnej w Poznaniu i objął dowództwo plutonu, a po odbyciu kursu w Centrum Wyszkolenia Łączności baterii łączności 7 dak. Od 1936 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej, którą ukończył w VIII 1939 r. i w stopniu kapitana dyplomowanego został oficerem operacyjnym Sztabu Kresowej Brygady Kawalerii w Brodach.

W kampanii 1939 r. walczył będąc oficerem sztabu KBK, w ramach Armii "Łódź", a po kilku dniach, po walkach nad Wartą i pod Karczewem jako szef sztabu KBK, aż po Krasnobród, gdzie doszło do styczności bojowej z Armią Czerwoną. 27 IX trafił do niewoli niemieckiej, z której zbiegł w połowie X 1939 r. i przedostał się do Pabianic. Tam tworzył konspiracyjną kadrę batalionu Polskiej Organizacji Wojskowej.

Kilkakrotnie bezskutecznie próbował przedostać się do Francji. W I 1940 r. kadrę batalionu przekazał do Związku Walki Zbrojnej i podjął się organizacji wywiadu w Okręgu Łódź ZWZ. W sztabie okręgu był szefem Oddziału II, jak również okresowo pełnił obowiązki szefa sztabu i zastępcy komendanta okręgu; w VIII 1941 r awansował na majora. Zagrożony aresztowaniem w III 1943 r. został przeniesiony na szefa sztabu Okręgu Śląsk Armii Krajowej. Od X 1943 r. p.o. komendanta okręgu, a w I 1944 r. dostał nominacje na to stanowisko i w tymże roku awansował na podpułkownika.

Po wkroczeniu Sowietów prowadził nadal działalność konspiracyjną i nie rozwiązał podstawowych struktur okręgu, dowodząc nim do IX 1945 r., gdy ujawnił się. Do IV 1946 r. przewodniczył Komisji Weryfikacyjnej i Likwidacyjnej Okręgu Śląskiego AK, po czym był nauczycielem w Liceum Ogólnokształcącym w Pabianicach. Z końcem 1948 r. wyjechał do Katowic, gdzie 1 II 1949 r. został aresztowany i po długotrwałym śledztwie w VIII 1952 r. został skazany na podwójną karę śmierci, która po kilku tygodniach zamieniono na dożywocie, informując go o tym dopiero XI 1952 r., tuż przed przewiezieniem do więzienia we Wronkach.

Po złagodzeniu kary do 12 lat w V 1956 r. i po 3 miesiącach po uchyleniu wszystkich wyroków, 25 VII 1956 r. wyszedł z więzienia. W 1957 r. przywrócono mu stopień kapitana, a dwa lata później ppłk. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Łódzkim, a w 1974 r. obronił pracę doktorska na Uniwersytecie Warszawskim. Napisał kilka książek i kilkaset artykułów z zakresu historii wojskowości. Był popularyzatorem historii Polskiego Państwa Podziemnego. Działał m.in. w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i Lidze Obrony Kraju. We IX 1988 r. został mianowany generałem brygady.

Zmarł 25 II 1990 r. w Łodzi.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Piotr M. Boroń

Literatura:
Konspiracja i opór społeczny w Polsce 1944-1956. Słownik Biograficzny, t. 1, Kraków-Warszawa-Wrocław 2002;
Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, pod red. K. Komorowskiego, Warszawa 1996.