Urodził się 5 IX 1897 r. w majątku Betkówki koło Strzeżowa. Od 1913 r. był członkiem Związku Strzeleckiego. W Legionach Polskich służył w II batalionie 1 pułku piechoty od XII 1916 do VII 1917 r. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej i skierowany na front włoski, zbiegł i w Krakowie rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej, od XI 1917 r. był przydzielony do Obwodu POW w Iłży. Od XI 1918 r. w WP, służył kolejno w 23 pp i Grupie mjr. L. Lisa-Kuli w wojnie polsko-ukraińskiej, w sztabie I Brygady 1 Dywizji Piechoty w wojnie polsko-bolszewickiej. Następnie służył od III 1920 r. w Ministerstwie Spraw Wojskowych, od XII w Dowództwie Żandarmerii Polowej, a od V 1921 r. w sztabie 19 DP w Wilnie.

Po kursie w Szkole Podchorążych Piechoty ukończonym we IX 1922 r., dowodził kompanią 77 pp w Lidzie, by w V 1926 r. powrócić do sztabu 19 DP, następnie od 1927 r. służył w Biurze Personalnym MSWojsk. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej, od X 1931 r. został w niej wykładowcą, a od 1935 r. był kierownikiem katedry. Od XI 1937 do VIII 1939 r. dowodził batalionem 36 pp w Warszawie.

W kampanii 1939 r. był oficerem do zleceń Naczelnego Kwatermistrza. Od X był zastępcą szefa ekspozytury Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Bukareszcie, w XII zaprzysiężony w Związku Walki Zbrojnej, służył następnie w sztabach w Paryżu i Londynie. Od XI 1940 do IV 1941 r. był emisariuszem Naczelnego Wodza do Warszawy i gen. S. Roweckiego do Londynu. Po czym służył w Sztabie NW i 13/14 III 1943 r. jako cichociemny został zrzucony do Kraju.

Po awansie na pułkownika został w IV 1943 r. szefem Oddziału IV Komendy Głównej Armii Krajowej, a od I 1944 r. szefem Oddziału II aż do końca Powstania Warszawskiego. W imieniu Dowódcy AK podpisał układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie.

Od 5 X 1944 r. przebywał w niewoli niemieckiej m.in. w Colditz. Po uwolnieniu w V 1945 r. przybył do Londynu.

Był historykiem wojskowości i publicystą, m.in. współautorem III tomu "Polskich Sił Zbrojnych w II wojnie światowej" i redaktorem 5 tomów "Armii Krajowej w dokumentach. Pełnił najwyższe funkcje we władzach Koła b. Żołnierzy AK w Londynie. Pozostał na obczyźnie. Był współzałożycielem Studium Polski Podziemnej.

Zmarł 22 V 1984 r. w Londynie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Orderem Polonia Restituta III klasy, Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Piotr M. Boroń

Literatura
A. K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 2, Warszawa, 1987;
J. Majka, G. Ostasz, Pułkownik Kazimierz Iranek-Osmecki. Emisariusz, cichociemny, oficer Komendy Głównej AK. Rzeszów, 2007.