Urodził się 1 I 1899 r. w Radziejowie na Kujawach. W 1916 r. został członkiem Komendy w Radziejowie Obwodu Nieszawa Polskiej Organizacji Wojskowej, a od 1917 r. awansował na sekcyjnego i był instruktorem szkoleniowym grup bojowych. W IX 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. W I 1919 r. w powstaniu wielkopolskim wziął udział w walkach o Inowrocław w składzie 31 pułku piechoty. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Od 1922 do 1933 r. służył jako sierżant w 81 pp. w Grodnie. W tym czasie ukończył gimnazjum i zdał maturę w Krakowie. Po przejściu do rezerwy był zastępcą kierownika w Szefostwie Budownictwa Wojskowego Okręgu Korpusu nr III w Grodnie, a od 1935 r. naczelnikiem Wydziału Przedsiębiorstw Miejskich w Zarządzie Miasta Grodna. W 1939 r. został powołany przez Oddział II Sztabu Głównego i przeszkolony w dywersji pozafrontowej w Prusach Wschodnich.

W kampanii 1939 r. wziął udział w obronie Grodna dowodząc ok. 200-osobowym oddziałem. Uniknął sowieckiej niewoli i powołał organizację Odcinek Łomża-Grodno Polskiej Armii w Kraju, którą scalił ze Służbą Zwycięstwu Polski, zostając w X 1939 r. zastępcą komendanta Okręgu Białystok SZP, a od VIII 1940 r. p.o. komendanta Okręgu Białystok Związku Walki Zbrojnej. Od X 1940 r. szefował Oddziałowi I i IV Obszaru nr 2 Białystok ZWZ. 17 XI 1940 r. został aresztowany w okolicach Tykocina i wywieziony do Moskwy, gdzie 24 VI 1941 r. skazano go na śmierć.

Po układzie Sikorski-Majski został amnestionowany i w VIII wstąpił w szeregi Armii Polskiej w ZSRR. Od III 1942 r. w Wielkiej Brytanii pozostawał w Dyspozycji Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza i został przeszkolony w zakresie dywersji. 17/18 II 1943 r. został zrzucony do kraju jako cichociemny. Początkowo pozostawał w dyspozycji Komendy Gł. Armii Krajowej, a od III był oficerem dywersji (szef Kedywu) Inspektoratu Miechów AK. Z końcem VII 1944 r. walczył w tworzącej się tzw. Rzeczypospolitej Kazimiersko-Proszowickiej. Od 4 VIII do 17 XI 1944 r. dowodził Samodzielnym Partyzanckim Batalionem Szturmowym "Suszarnia" i był zastępcą dowódcy 106 Dywizji Piechoty AK.

Po rozwiązaniu AK działał w "NIE", Delegaturze Sił Zbrojnych i Zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość. W X 1945 r. ujawnił się i przeniósł do Gdyni, następnie do Gdańska i Wrocławia. W XII 1948 r. został aresztowany i skazany na 8 lat więzienia. W V 1956 r. został amnestionowany. W 1957 r. zweryfikowano go w stopniu podpułkownika. W latach 1956-1959 pracował jako naczelnik zaopatrzenia Wojewódzkiego Konserwatora zabytków we Wrocławiu, a do 1965 r. we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Budowlanym. Napisał wspomnienia z lat 1939-1945.

Zmarł 27 I 1979 we Wrocławiu i spoczął na cmentarzu w Radziejowie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Piotr M. Boroń

Literatura:
J. Tucholski, Cichociemni, Warszawa 1985; K. Liszewski, Wojna polsko-sowiecka 1939, Londyn 1988;
St. Piwowarski, Okręg Krakowski Służby Zwycięstwu Polski - Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej. Wybrane zagadnienia organizacyjne, personalne i bojowe, Kraków 1994.